This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
What we cannot speak about we must pass over in silence. So, thank god for metalanguage!
Account type
Freelance translator and/or interpreter, Verified site user
Data security
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
English to Greek: Europe and Japan: the next steps. Commission of the European Communities COM(95) 73 final Brussels, 08.03.1995 General field: Bus/Financial Detailed field: Business/Commerce (general)
Source text - English 6. THE ECONOMIC RELATIONSHIP 6.1. Trade and Investment Flows
Japan is the world's third largest economy after those of the EU and the US and is thus potentially the Union's second largest market.
However, by preventing imports reaching an appropriate level, market access obstacles in Japan artificially increase the discrepancy between national saving and investment. This leads to the persistence over time of a high Japanese current account surplus. In the years 1984-1994 the surplus reached peaks of 4.2% of GDP in 1986, then 3.2% in 1992; it is estimated to have since fallen to 2.7% in 1994 (see statistics in Annex I) and is likely to come down to around 2.5% in 1995.
This in turn has contributed to the considerable appreciation of the Yen in the first half of the nineties which has reduced 'Japanese export competitivity. The result is less trade, to the detriment of Japan and its trading partners. European Union policies should aim to deal with the problem of the surplus through increased trade generated by the removal of market access obstacles.
The EU current account deficit with Japan reflects Japan's overall position vis-a-vis the rest of the world, and remains unacceptably high. Nevertheless certain positive elements exist, or have developed recently, which suggest that a more positive trend may be emerging:
- the EU surplus on trade in services (including investment income) is steadily rising. The latest available figures, published by EUROSTAT, for 1992, show a surplus of 10.5 billion ECU;
- the EU deficit on trade in goods decreased by 15.6% in 1993, and is estimated to have decreased by a further 18% in 1994 to a value of 18.5 billion Ecu. While this decline was due in 1993 largely to a fall in Japanese exports as a result of recession in Europe, the improvement in 1994 has been driven by a 15% increase in EU exports. It is of particular interest that this increase has been achieved across a broad range of export products and not concentrated on traditional luxury items. The figures confirm the growing interest of Japanese business in buying intermediate and capital goods from Europe (and, incidentally, confirm the correctness of emphasising these sectors in the Gateway to Japan export promotion programme).
Finally, latest figures show no change in the very large imbalance between EU investment irk Japan and Japanese investment in Europe (see Annex I), even if Japanese investment in Europe has recently levelled off.
6.2. Sectoral Market Access Questions
Steady if unspectacular progress has been made in eliminating specific obstacles to market access in Japan (see Annex II). This progress has resulted from the combined pressure of the EU, the US and other third country partners, and forces in favour of change, particularly deregulation, in Japan.
Depending on the nature of the problem, different forms of action are available to the Community:
- WTO dispute settlement. Up till now very few issues have been deemed likely to give rise to a successful panel, a notable exception being liquor tax discrimination. Nonetheless the Commission will continue to pursue violations of WTO rules wherever they arise, e.g. consideration is currently being given to the possible discriminatory impact of the US/Japan agreement on mobile telephones (Motorola);
- multilateral negotiation within the WTO. This route has proved only moderately successful, but the implementation of Uruguay Round results can be expected to clarify certain rules (e.g. on quota licences) and remove obstacles particularly in the areas of government procurement, standards (e.g. sanitary and phytosanitary), and in some areas of services;
- the regulatory dialogue (see below);
- bilateral pressure. The EU supports the disciplines of the multilateral trade regime and does not therefore attempt to apply pressure on Japan through threatening illegal trade sanctions. It seeks to explain convincingly why market access measures are also in Japan's own direct economic* interests. Increased imports can benefit the consumer and lower the costs of intermediate manufactured products and services to industrial buyers. It also emphasises that allowing bilateral problems to fester will inevitably have an effect on other elements of the relationship.
The Commission has now developed, with the full cooperation of the Member States and their representatives in Tokyo, as well as the European Business Community and industry federations, a comprehensive working document designed to serve as a mechanism to identify and keep track of all obstacles impeding EU exports This provides, in each case, a description of the problem and identifies the action to be requested of the Japanese government.
6.3 Structural Market Access Questions
Access to the Japanese market is hampered not just by sectoral obstacles which are relatively straightforward to identify, but also by more deep-seated structural obstacles, e.g. the Keiretsu phenomenon.
These are related to specific characteristics of the Japanese economy and society. In some cases the appropriate European response can only be to understand these differences and attempt to take account of them in doing business with Japan. In other cases, where the practices concerned are inimical to the operation of an open, international economy, the EU must insist that these practices be changed.
One example is the field of competition policy. This is an area in which Japanese attitudes are changing and where dialogue between policy experts from the Commission, which has many years of experience of an active policy for promoting competition, and their Japanese counterparts in the Japan Fair Trade Commission (JFTC) can help to catalyse change in the right direction. One particular area of emphasis is anti-competitive practices in the distribution sector which make market penetration by imports difficult. In conformity with the Council's 1992 conclusions, the Commission has now established a genuine dialogue with the JFTC (see Annex III) whose position within the Japanese system has also been strengthened. This can provide a good base for pushing for more open competition on the Japanese market.
European companies have traditionally identified the activities of the keiretsu, closely-knit horizontal and vertical groupings of Japanese companies, as an obstacle to open competition in Japan, but the EU has never defined a clear objective in addressing this issue. It is certainly true that. Japanese business is dominated to a very considerable extent by groupings of companies bound together by long-term business relationships, often but by no means always underpinned by cross-shareholding. These groupings are effective in allowing new business to be developed in innovative fashion among their members. They are, however, anti-. competitive to the extent that they dominate particular markets and exclude newcomers, whether Japanese or foreign. The changing economic circumstances in Japan are also bringing about a change in the keiretsu, especially in the vertical supplier relationship. European industry should be on the look-out for new business opportunities, especially through industrial cooperation. The Commission will continue to aim at the increase of competition and the elimination of collusive practices in Japan. If these efforts do not achieve rapid enough progress, the Commission will explore ways of facilitating the integration of European companies into existing networks including the Keiretsu.
6.4. The Trade Assessment Mechanism (TAM)
The TAM has, now been set up as a regular forum for analysis with Japan of trade issues, in conformity with the Council conclusions of June 1992. It has proved useful in analysing trade issues in terms of their relative economic importance to the Union, putting the discussion of these issues on an objective basis and preparing the ground for political decisions taken in other fora e.g. the extension of the EU/Japan industrial cooperation programme in. 1994, the launching of MRA negotiations in November 1994, the coordination of EXPROM/IMPROM programmes, and the abolition of certain specific market access obstacles (see Annex II).
6.5. The regulatory dialogue
The Japanese government now appears to be serious in wanting to make substantial progress on deregulation, in spite of the opposition it will certainly meet from interested parties. Industry is pressing for significant movement, and a campaign has been launched to make consumers aware that successful deregulation means lower prices for them.
The Community succeeded in 1994 in inaugurating a continuing dialogue with Japan on deregulation questions. This should allow EU expertise on regulation, acquired particularly through the Single Market exercise, to feed into the Japanese programme. The Commission has already transmitted to the Japanese government a request list to assist in the preparation of the 5-year programme to be announced at the end of March 1995. It will monitor closely the 5 year programme and the annual reviews of it over the period 1995-2000. It will insist that these contain clear and unequivocal commitments, timetables for implementation and .early and rapid implementation of important measures (front loading).
It will be important for the Community to make full use of this new opportunity for dialogue throughout the duration of the deregulation programme, which it is the intention of the Japanese government to subject to a process of continuing adaptation.
It will also be appropriate to build on the climate of mutual confidence which has been established to develop a programme .of regulatory cooperation under the existing dialogue structures (Ministerial, High Level Consultations) to ensure that future proposals for regulation by the two sides avoid the creation of new obstacles to trade.
Translation - Greek 6. Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΣΧΕΣΗ
6.1 Εμπορικές και επενδυτικές ροές
Μετά την ΕΕ και τις ΗΠΑ, η Ιαπωνία αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως. Κατά συνέπεια, αποτελεί δυνητικά τη δεύτερη μεγαλύτερη αγορά για την Ένωση.
Ωστόσο, εμποδίζοντας τον όγκο των εισαγωγών να κυμανθεί σε κατάλληλο επίπεδο τα εμπόδια πρόσβασης της αγοράς στην Ιαπωνία αυξάνουν τεχνητά την απόκλιση μεταξύ εθνικής αποταμίευσης και επενδύσεων. Το αποτέλεσμα για την Ιαπωνία είναι διαχρονικά υψηλό πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών. Κατά τα έτη 1984-1994, το πλεόνασμα κορυφώθηκε στο 4,2% του ΑΕΠ το 1986 και αργότερα 3,2% το 1992. Εκτιμάται ότι έκτοτε έπεσε στο 2,7% το 1994 (βλ. στατιστική στο Παράρτημα 1) και είναι πιθανό να ελαττωθεί στο 2,5% περίπου για το 1995.
Αυτό με τη σειρά του συνέβαλλε στην σημαντική υπερτίμηση του Γιεν κατά το πρώτο ήμισυ της δεκαετίας του ‘90 η οποία μείωσε την ανταγωνιστικότητα των Ιαπωνικών εξαγωγών. Το αποτέλεσμα ήταν μείωση της εμπορικής δραστηριότητας, γεγονός που απέβη εις βάρος της Ιαπωνίας και των εμπορικών εταίρων της. Οι πολιτικές της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα πρέπει να στοχεύουν στην αντιμετώπιση του προβλήματος του πλεονάσματος μέσω της αύξησης του εμπορίου που θα προκύψει από την εξάλειψη των εμποδίων πρόσβασης στην αγορά.
Το έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών της ΕΕ με την Ιαπωνία αντανακλά την συνολική θέση της Ιαπωνίας απέναντι στον υπόλοιπο κόσμο και παραμένει απαράδεκτα υψηλό. Παρ’όλ’αυτά, ορισμένες ήδη υφιστάμενες ή πιο πρόσφατες θετικές εξελίξεις υπαινίσσονται την πιθανή ανάδυση μιας θετικότερης τάσης:
Το πλεόνασμα της ΕΕ στο εμπόριο υπηρεσιών (περιλαμβανομένου του εισοδήματος από επενδύσεις) ανέρχεται σταθερά. Οι πλέον πρόσφατοι διαθέσιμοι αριθμητικοί δείκτες, όπως δημοσιεύτηκαν από την EUROSTAT για το 1992, καταγράφουν πλεόνασμα 10,5 δισ. ecu
Το έλλειμμα της ΕΕ στο εμπόριο αγαθών μειώθηκε κατά 15,6% το 1993 και υπολογίζεται ότι έχει ελαττωθεί περαιτέρω κατά 18% το 1994, κυμαινόμενο στα 18,5 δισ. ecu. Ενώ για το 1993 η μείωση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε πτώση των Ιαπωνικών εξαγωγών ως αποτέλεσμα της ύφεσης στην Ευρώπη, η βελτίωση κατά το 1994 τροφοδοτήθηκε από αύξηση κατά 15% στις εξαγωγές της ΕΕ. Παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον το γεγονός ότι η αύξηση αυτή επετεύχθη σε ένα ευρύ φάσμα εξαγωγικών προϊόντων και δεν ήταν συγκεντρωμένη σε παραδοσιακά προϊόντα πολυτελείας. Οι αριθμοί επιβεβαιώνουν το αυξανόμενο ενδιαφέρον των Ιαπωνικών επιχειρήσεων για την αγορά ενδιάμεσων και κεφαλαιουχικών αγαθών από την Ευρώπη ( και, παρεμπιπτόντως, επιβεβαιώνουν την ορθότητα της έμφασης που δόθηκε στους τομείς αυτούς στο πρόγραμμα προώθησης εξαγωγών «Πύλη στην Ιαπωνία»).
Τέλος, τα πλέον πρόσφατα αριθμητικά στοιχεία δεν δείχνουν καμία μεταβολή στην πολύ μεγάλη ανισοσκέλεια μεταξύ των επενδύσεων της ΕΕ στην Ιαπωνία και των Ιαπωνικών επενδύσεων στην Ευρώπη (βλ. Παράρτημα 1), παρά το ότι οι Ιαπωνικές επενδύσεις στην Ευρώπη έχουν σταθεροποιηθεί προσφάτως.
6.2 Ζητήματα πρόσβασης στην αγορά κατά κλάδο
Σταθερή αν και όχι θεαματική πρόοδος έχει σημειωθεί στην εξάλειψη συγκεκριμένων εμποδίων πρόσβασης στην αγορά της Ιαπωνίας (βλ. Παράρτημα 2). Η πρόοδος αυτή απορρέει από την συνδυασμένη πίεση της ΕΕ, των ΗΠΑ και άλλων τρίτων χωρών εταίρων της Ιαπωνίας, καθώς και από δυνάμεις που ευνοούν την αλλαγή, ιδίως την απορρύθμιση, στην Ιαπωνία.
Ανάλογα με την φύση του προβλήματος, η Κοινότητα διαθέτει διαφορετικές μορφές δράσης:
Διαδικασία συμβιβασμού διαφοράς του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Μέχρι τώρα η διαδικασία της επιτροπής διευθέτησης διαφορών κρίθηκε ότι θα είχε επιτυχή κατάληξη για πολύ λίγα ζητήματα, με αξιοσημείωτη εξαίρεση το θέμα των μεροληπτικών διακρίσεων στον φόρο επί των οινοπνευματωδών. Παρ’όλ’ αυτά, η Επιτροπή θα συνεχίσει να αναζητά παραβιάσεις των κανόνων του ΠΟΕ οπουδήποτε κι αν σημειώνονται. Για παράδειγμα, εξετάζεται επί του παρόντος το ενδεχόμενο η συμφωνία για τα κινητά τηλέφωνα (Motorola) μεταξύ ΗΠΑ και Ιαπωνίας να έχει ως επίπτωση μεροληπτικές διακρίσεις
Πολυμερής διαπραγμάτευση εντός του ΠΟΕ. Αυτή η οδός απέφερε μέτρια μόνο αποτελέσματα, ωστόσο η εφαρμογή των αποτελεσμάτων του Γύρου της Ουρουγουάης αναμένεται ότι θα διασαφηνίσει ορισμένους κανόνες (πχ. άδειες βάσει ποσόστωσης) και θα εξαλείψει εμπόδια, ιδιαίτερα στις προμήθειες του Δημοσίου, στα πρότυπα (πχ. υγιειονομικά και φυτοϋγιειονομικά) και σε ορισμένους κλάδους του τομέα υπηρεσιών
Ο ρυθμιστικός διάλογος (βλ. κατωτέρω)
Διμερής πίεση. Η ΕΕ υποστηρίζει τις πειθαρχίες του πολυμερούς εμπορικού καθεστώτος και δεν επιχειρεί συνεπώς να ασκήσει πίεση στην Ιαπωνία μέσω της απειλής κυρώσεων για παράνομο εμπόριο. Επιδιώκει να εξηγήσει πειστικά γιατί τα μέτρα πρόσβασης στην αγορά είναι επίσης προς άμεσο οικονομικό όφελος της Ιαπωνίας. Οι αυξημένες εισαγωγές είναι δυνατόν να αποβούν προς όφελος του καταναλωτή και να ελαττώσουν το κόστος των ενδιάμεσων μεταποιημένων προϊόντων και υπηρεσιών προς τους αγοραστές του βιομηχανικού τομέα. Δίνει επίσης έμφαση στο γεγονός ότι το να επιτραπεί να υποβόσκουν τα διμερή προβλήματα θα έχει αναπόφευκτα αντίκτυπο σε άλλα στοιχεία της σχέσης.
Η Επιτροπή έχει αναπτύξει, με την πλήρη συνεργασία των Κρατών Μελών και των αντιπροσώπων τους στο Τόκυο, καθώς και με την Ευρωπαϊκή Επιχειρηματική Κοινότητα και τις κλαδικές ομοσπονδίες, ένα περιεκτικό έγγραφο εργασίας που προορίζεται να χρησιμεύσει ως μηχανισμός ταυτοποίησης και παρακολούθησης όλων των κωλυμάτων που εμποδίζουν τις εξαγωγές της ΕΕ. Το έγγραφο αυτό παρέχει, για κάθε περίπτωση, μια περιγραφή του προβλήματος και προσδιορίζει τη δράση που θα τεθεί ως αίτημα στην Ιαπωνική Κυβέρνηση.
6.3 Διαρθρωτικά προβλήματα πρόσβασης στην αγορά
Η πρόσβαση στην Ιαπωνική αγορά παρεμποδίζεται όχι μόνο από προβλήματα κατά κλάδο, τα οποία είναι σχετικά εύκολα αναγνωρίσιμα, αλλά και από δομικά εμπόδια που ελλοχεύουν σε βαθύτερο επίπεδο, πχ. το φαινόμενο Keiretsu.
Αυτά συνδέονται με ειδικά χαρακτηριστικά της Ιαπωνικής οικονομίας και κοινωνίας. Σε ορισμένες περιπτώσεις, μόνη δυνατότητα πρόσφορης αντίδρασης για την Ευρώπη αποτελεί η κατανόηση αυτών των διαφορών και η απόπειρα να ληφθούν υπόψη στο πλαίσιο των επιχειρηματικών συναλλαγών με την Ιαπωνία. Σε άλλες περιπτώσεις, όπου οι σχετικές πρακτικές είναι εχθρικές προς την λειτουργία μιας ανοικτής, διεθνούς οικονομίας, η ΕΕ πρέπει να επιμείνει στην αλλαγή τους.
Ένα παράδειγμα είναι το πεδίο της πολιτικής ανταγωνισμού. Στον τομέα αυτό η στάση των Ιαπώνων αλλάζει κι εδώ ο διάλογος μεταξύ εμπειρογνωμώνων σε ζητήματα πολιτικής από την Επιτροπή, η οποία έχει πολυετή εμπειρία δραστηριοποίησης στην πολιτική προώθησης του ανταγωνισμού, και των Ιαπώνων συναδέλφων τους στην Επιτροπή Δίκαιου Εμπορίου της Ιαπωνίας (ΕΔΕΙ) μπορεί να βοηθήσει δρώντας ως καταλύτης αλλαγής προς την σωστή κατεύθυνση. Ένας ιδιαίτερος τομέας έμφασης είναι οι αντιανταγωνιστικές πρακτικές στον τομέα διανομής που δυσχεραίνουν την διείσδυση της αγοράς μέσω εισαγωγών. Συμμορφούμενη προς τα συμπεράσματα του Συμβουλίου του έτους 1992, η Επιτροπή έχει αναπτύξει ειλικρινή διάλογο με την ΕΔΕΙ ( βλ. Παράρτημα 3) η θέση της οποίας στο εσωτερικό του Ιαπωνικού συστήματος έχει επίσης ενισχυθεί. Αυτό δυνητικά αποτελεί καλή βάση απ’όπου μπορεί να ασκηθεί πίεση για πιο ανοικτό ανταγωνισμό στην Ιαπωνική αγορά.
Οι Ευρωπαϊκές εταιρείες κατά παράδοση χαρακτηρίζουν τις δραστηριότητες των Keiretsu, στενά συμπεπλεγμένων οριζοντίων και καθέτων ομαδοποιήσεων Ιαπωνικών εταιρειών, ως εμπόδιο στον ανοικτό ανταγωνισμό στην Ιαπωνία, όμως η ΕΕ δεν έθεσε ποτέ έναν σαφή αντικειμενικό στόχο κατά την πραγμάτευση του ζητήματος αυτού. Είναι ασφαλώς αληθές ότι στον Ιαπωνικό επιχειρηματικό κόσμο κυριαρχούν σε μεγάλο βαθμό ομαδοποιήσεις εταιρειών που συνδέονται μεταξύ τους με μακροχρόνιες επιχειρηματικές σχέσεις που συχνά, αλλά οπωσδήποτε όχι σε όλες τις περιπτώσεις, έχουν ως έρεισμα αμοιβαία συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο. Αυτές οι ομαδοποιήσεις επιτρέπουν αποτελεσματικά την καινοτόμο ανάπτυξη νέων επιχειρήσεων ανάμεσα στα μέλη τους. Είναι ωστόσο αντιανταγωνιστικές στο βαθμό που κυριαρχούν σε συγκεκριμένες αγορές και αποκλείουν νεοεισερχόμενους, Ιάπωνες ή αλλοδαπούς. Οι μεταβαλλόμενες οικονομικές συνθήκες στην Ιαπωνία επιφέρουν αλλαγές και στα Keiretsu, ειδικά στην κάθετη σχέση προμηθευτή-προμηθευόμενου. Η Ευρωπαϊκή βιομηχανία θα πρέπει να έχει τα μάτια της ανοικτά για νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες, ιδίως μέσω βιομηχανικής συνεργασίας. Η Επιτροπή θα συνεχίσει να στοχεύει στην αύξηση του ανταγωνισμού και την εξάλειψη συμπαιγνιακών πρακτικών στην Ιαπωνία. Αν οι προσπάθειες αυτές δεν αποφέρουν επαρκώς ταχεία πρόοδο, η Επιτροπή θα διερευνήσει τρόπους διευκόλυνσης της ενσωμάτωσης Ευρωπαϊκών εταιρειών σε υφιστάμενα δίκτυα, περιλαμβανομένων των Keiretsu.
6.4 Ο Μηχανισμός Αποτίμησης Εμπορικών Σχέσεων (ΜΑΕΣ)
Ο ΜΑΕΣ έχει πλέον συστηθεί ως τακτικό βήμα διαβούλευσης με την Ιαπωνία για την ανάλυση θεμάτων του εμπορίου, σε συμμόρφωση με τα συμπεράσματα του Συμβουλίου του Ιουνίου του έτους 1992. Αποδείχθηκε χρήσιμος για την ανάλυση θεμάτων του εμπορίου ως προς τη σχετική οικονομική σημασία τους για την Ένωση, θέτοντας την συζήτηση επί τέτοιων θεμάτων σε αντικειμενική βάση και προετοιμάζοντας το έδαφος για πολιτικές αποφάσεις που λαμβάνονται σε άλλα βήματα διαβούλευσης, πχ. την επέκταση του προγράμματος βιομηχανικής συνεργασίας ΕΕ και Ιαπωνίας το 1994, την δρομολόγηση των διαπραγματεύσεων για τη ΣΑΑ [σ.τ.μ. Συμφωνία Αμοιβαίας Αναγνώρισης] τον Νοέμβριο του 1994, τον συντονισμό των Προγραμμάτων EXPROM/IMPROM και την κατάργηση ορισμένων ειδικών εμποδίων πρόσβασης στην αγορά (βλ. Παράρτημα 2).
6.5 Ο ρυθμιστικός διάλογος
Η Ιαπωνική Κυβέρνηση εμφανίζεται τώρα να σοβαρολογεί ότι είναι διατεθειμένη να σημειώσει ουσιαστική πρόοδο στο θέμα της απορρύθμισης της αγοράς, παρά την αντίθεση που σίγουρα θα συναντήσει από ενδιαφερόμενα μέρη. Ο βιομηχανικός τομέας πιέζει να γίνουν σημαντικά βήματα, ενώ δρομολογήθηκε μια εκστρατεία πληροφόρησης που ενημερώνει τους καταναλωτές ότι επιτυχής απορρύθμιση σημαίνει χαμηλότερες τιμές γι αυτούς.
Το 1994 η Κοινότητα πέτυχε να εγκαινιάσει ένα διαρκή διάλογο με την Ιαπωνία πάνω σε ζητήματα απορρύθμισης. Αυτό θα επιτρέψει πιθανότατα να τροφοδοτηθεί το Ιαπωνικό πρόγραμμα με την εμπειρογνωμοσύνη της ΕΕ σε θέματα απορρύθμισης, η οποία αποκτήθηκε ιδίως μέσω της διαδικασίας υιοθέτησης της Ενιαίας Αγοράς. Η Επιτροπή έχει ήδη διαβιβάσει στην Ιαπωνική Κυβέρνηση ένα κατάλογο αιτημάτων για να βοηθήσει στην κατάρτιση ενός πενταετούς προγράμματος που πρόκειται να ανακοινωθεί στο τέλος Μαρτίου του 1995. Θα παρακολουθήσει από κοντά αυτό το πενταετές πρόγραμμα και τις ετήσιες εκθέσεις ανασκόπισής του κατά την περίοδο 1995-2000. Θα επιμείνει οι εκθέσεις αυτές να περιέχουν σαφείς και αναμφίλογες δεσμεύσεις, χρονοδιαγράμματα εφαρμογής και ταχεία υλοποίηση σημαντικών μέτρων σε πρώιμο στάδιο (εμπροσθοβαρής κατανομή).
Θα είναι σημαντικό για την Κοινότητα να αξιοποιήσει πλήρως αυτή την νέα ευκαιρία διαλόγου καθ’ όλη την διάρκεια του προγράμματος απορρύθμισης, όσον αφορά το οποίο πρόθεση της Ιαπωνικής Κυβέρνησης είναι να το υποβάλλει σε μια διαδικασία συνεχιζόμενης προσαρμογής.
Εξάλλου, το εδραιωθέν κλίμα αμοιβαίας εμπιστοσύνης αποτελεί πρόσφορη βάση για την περαιτέρω οικοδόμηση ενός προγράμματος συνεργασίας ως προς το ρυθμιστικό πλαίσιο, υπό τις υφιστάμενες δομές διαλόγου (Υπουργικές, Υψηλού Επιπέδου Διαβουλεύσεις), προκειμένου να αποτραπεί το ενδεχόμενο μελλοντική υποβολή, εκατέρωθεν, προτάσεων για ρυθμίσεις να δημιουργήσει νέα εμπόδια για το εμπόριο.
English to Greek: Olympic Movement Anti-Doping Code (1999 version) General field: Law/Patents Detailed field: International Org/Dev/Coop
Source text - English TABLE O F CONTENTS
PREAMBLE 3
CHAPTER I General Provisions 4
CHAPTER II The Offense of Doping and its Punishment 6
CHAPTER III Appeals 9
CHAPTER IV International Anti-Doping Agency 11
CHAPTER V Accredited Laboratories 12
CHAPTER VI Testing Procedures 13
CHAPTER VII Entry into force and Modifications of the
Olympic Movement Anti-Doping Code 15
ANNEXES
APPENDIX A Prohibited Classes of Substances and Prohibited Methods 16
[Note: The following Appendices are maintained on a transitional basis
until the IADA is established and has adopted its procedures.]
APPENDIX B Procedure for Accreditation of Laboratories 24
Annex 1 of Appendix B: Temporary Accreditation 29
Annex 2 of Appendix B: Rules of Ethics 31
Annex 3 of Appendix B: Restrictions for Laboratories 33
APPENDIX C Sampling Procedures in Doping Controls 35
APPENDIX D Laboratory Analysis Procedures 44
PREAMBLE
WHEREAS in furtherance of its role, the Olympic Movement, in close collaboration with the International Federations (IFs) and the National Olympic Committees (NOCs) dedicates its efforts to ensuring that in sports the spirit of Fair Play prevails and violence is banned, leads the fight against doping in sport and takes measures, the goal of which is to prevent endangering the health of athletes;
WHEREAS the Olympic Movement’s duty to protect the health of athletes and ensure respect for sports ethics leads it to prohibit doping and to oblige competitors to undergo medical tests and examinations, prescribing to such end the sanctions applicable in the event of a violation of the established rules;
WHEREAS one of the fundamental objectives of the Olympic Movement is to completely eliminate doping from sport, the adoption of the Olympic Movement Anti-Doping Code reflects the solidarity of the entire Olympic Movement in the achievement of such goal, and the primary means to achieve this result will be continuing education regarding the ethical values of sport and the dangers, both physical and moral, of doping, this Code must be effective to deal with doping cases as they arise;
WHEREAS the Olympic Movement Anti-Doping Code is essentially intended to ensure respect for the ethical
concepts implicit in Fair Play, the Olympic Spirit and medical practice and to safeguard the health of athletes;
WHEREAS the Olympic Movement Anti-Doping Code applies to the Olympic Games, the various championships and all competitions to which the International Olympic Committee (IOC) grants its patronage or support and to all sports practised within the context of the Olympic Movement, including during pre-competition preparation periods;
WHEREAS in keeping with the desire of the Olympic Movement to act in the best interests of athletes and other persons concerned whose rights to justice must be safeguarded, the Olympic Movement Anti-Doping Code shall include provisions to enable appeals to be lodged with the Court of Arbitration for Sport against certain decisions rendered in application of such Code;
Upon proposal of the IOC Executive Board, the entire Olympic:
C H A P T E R I GENERAL PROVISIONS
Article 1:
DEFINITIONS
BLOOD DOPING means the administration of blood, red blood cells and related blood products to an athlete, which may be preceded by withdrawal of blood from the athlete who continues to train in such a blood-depleted state.
INTENTIONAL DOPING means doping in circumstances where it is established, or may reasonably be presumed, that any Participant acted knowingly or in circumstances amounting to gross negligence.
MASKING AGENT means any substance or procedure used for the purpose of or having the effect of altering or suppressing the integrity of urine or other samples used in doping controls.
PARTICIPANT means any athlete, coach, trainer, official, medical or para-medical personnel working with or treating athletes participating in or preparing for sports competitions of the Olympic Games, those competitions to which the IOC grants its patronage or support and all competitions organized under the authority, whether direct or delegated, of an IF or NOC.
a
PHARMACEUTICAL, CHEMICAL AND PHYSICAL MANIPULATION means the use of substances and methods, including masking agents which alter, attempt to alter or may reasonably be expected to alter the integrity and validity of urine samples used in doping controls, including, without limitation, catheterisation, urine substitution and/or tampering, inhibition of renal excretion such as by probenicid and Related Substances and alterations of testosterone and epitestosterone measurements such as epitestosterone application or bromantan administration.
PROHIBITED METHOD means any method so described in this Code. PROHIBITED SUBSTANCE means any substance so described in this Code.
RELATED SUBSTANCE means any substance having pharmacological action and/or chemical structure similar to a Prohibited Substance or any other substance referred to in this Code.
TRAFFICKING shall be deemed to occur when a person, without having expressly received prior authorization from the competent body,
a) manufactures, extracts, transforms, prepares, stores, expedites, transports, imports, exports, transits, offers subject to payment or free of charge, distributes, sells, exchanges, undertakes the brokerage of, obtains in any form, prescribes, commercializes, makes over, accepts, possesses, holds, buys or acquires in any manner prohibited doping substances;
b) takes any measures to this end, finances such substances or serves as an intermediary for their financing, provokes in any way the consumption or use of such substances, or establishes means of procuring or consuming such substances;
c) is party to Prohibited Methods.
USE means the application, ingestion, injection, consumption by any means whatsoever of any Prohibited Substance or Prohibited Method. Use includes counselling the use of, permitting the use of or condoning the use of any Prohibited Substance or Prohibited Method.
Article 2:
1. This Code applies to all Participants.
2. All athletes are subject to doping controls (urine analyses, blood tests and other authorized techniques for detecting prohibited substances or methods).
(Amendment adopted in Rio de Janeiro, 24 May 2000).
Article 3:
Notwithstanding the obligations of other Participants to comply with the provisions of this Code, it is the personal responsibility of any athlete subject to the provisions of this Code to ensure that he/she does not use or allow the use of any Prohibited Substance or any Prohibited Method.
Article 4:
The list of Prohibited Substances and Prohibited Methods contained in this Code may be changed by the IOC Executive Board upon recommendation by the Council of the International Anti-Doping Agency (IADA) and will come into effect three months, or such shorter delay as shall be specified in cases of medical necessity, after the International Federations and the National Olympic Committees have been notified, in such manner as shall be determined by the IADA.
Translation - Greek ΠΙΝΑΚΑΣ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΩΝ
ΠΡΟΟΙΜΙΟ 2
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1 Γενικές διατάξεις 4
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2 Το παράπτωμα του ντόπινγκ και η τιμωρία του 7
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3 Διαδικασία δευτεροβάθμιας προσφυγής 11
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 4 Διεθνής Υπηρεσία Αντιντόπινγκ (I.A.D.A) 13
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 5 Διαπιστευμένα εργαστήρια 14
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 6 Διαδικασίες ελέγχου 16
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7 Έναρξη ισχύος και τροποποίηση του κώδικα αντιντόπινγκ του Ολυμπιακού Κινήματος 18
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑΤΑ
ΠΡΟΣΑΡΤΗΜΑ Α Κατηγορίες απαγορευμένων ουσιών και απαγορευμένων μεθόδων 20
[Σημείωση: Τα ακόλουθα παραρτήματα διατηρούνται ως μεταβατικές διατάξεις έως ότου συσταθεί η I.A.D.A και εγκρίνει τον εσωτερικό κανονισμό της.]
ΠΡΟΣΑΡΤΗΜΑ Β Διαδικασία διαπίστευσης εργαστηρίων 27
Παράρτημα Ι του Προσαρτήματος Β: Προσωρινή διαπίστευση 33
Παράρτημα ΙΙ του Προσαρτήματος Β: Κανόνες δεοντολογίας 35
Παράρτημα ΙΙΙ του Προσαρτήματος Β: Περιορισμοί των εργαστηρίων 38
ΠΡΟΣΑΡΤΗΜΑ Γ Διαδικασίες δειγματοληψίας κατά τους ελέγχους ντόπινγκ 41
ΠΡΟΣΑΡΤΗΜΑ Δ Διαδικασίες εργαστηριακής ανάλυσης 53
ΠΡΟΟΙΜΙΟ
ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΟΤΙ για την προαγωγή του ρόλου του, το Ολυμπιακό Κίνημα, σε στενή συνεργασία με τις Διεθνείς Ομοσπονδίες και τις Εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές, αφιερώνει τις προσπάθειές του στην διασφάλιση της επικράτησης του πνεύματος του Ευ Αγωνίζεσθαι στον αθλητισμό και του εξοβελισμού της βίας από τον χώρο αυτό, ηγείται του αγώνα κατά του ντόπινγκ στον αθλητισμό και λαμβάνει μέτρα στόχος των οποίων είναι να αποτραπεί η έκθεση σε κίνδυνο της υγείας των αθλητών
ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΟΤΙ το καθήκον του Ολυμπιακού Κινήματος να προστατεύει την υγεία των αθλητών και να διασφαλίζει τον σεβασμό προς την αθλητική δεοντολογία οδηγεί το εν λόγω Κίνημα στην απαγόρευση του ντόπινγκ και στην επιβολή στους μετέχοντες σε αγώνες της υποχρέωσης να υποβάλλονται σε ιατρικούς ελέγχους κι εξετάσεις, ορίζοντας προς τον σκοπό αυτό τις κυρώσεις που ισχύουν σε περίπτωση παράβασης των τεθειμένων κανόνων
ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΟΤΙ ένας από τους θεμελιώδεις αντικειμενικούς στόχους του Ολυμπιακού Κινήματος είναι η πλήρης εξάλειψη του ντόπινγκ από τον χώρο του αθλητισμού, ότι η υιοθέτηση του Κώδικα Αντιντόπινγκ του Ολυμπιακού Κινήματος αντικατοπτρίζει την αλληλεγγύη ολόκληρου του Ολυμπιακού Κινήματος στην επίτευξη του εν λόγω στόχου, [σ.τ.μ. διαγραφή "and"] ότι το πρωταρχικό μέσο για την επίτευξη του αποτελέσματος αυτού είναι η συνεχιζόμενη διαπαιδαγώγηση αναφορικά με τις ηθικές αξίες του αθλητισμού και τους κινδύνους, σωματικούς αλλά και ηθικούς, τους οποίους συνεπάγεται το ντόπινγκ, [και] ότι ο παρών Κώδικας πρέπει να είναι αποτελεσματικός προκειμένου να αντιμετωπίζει περιπτώσεις ντόπινγκ ως αυτές προκύπτουν
ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΟΤΙ με την θέσπιση του Κώδικα Αντιντόπινγκ του Ολυμπιακού Κινήματος επιδιώκεται ουσιαστικά να διασφαλιστεί ο σεβασμός προς τις ηθικές έννοιες που είναι σύμφυτες με το Ευ Αγωνίζεσθαι, το Ολυμπιακό Πνεύμα και την ιατρική δεοντολογία καθώς επίσης να διαφυλαχθεί η υγεία των αθλητών
ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΟΤΙ ο Κώδικας Αντιντόπινγκ του Ολυμπιακού Κινήματος ισχύει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, τα διάφορα πρωταθλήματα και όλες τους αγωνιστικές διοργανώσεις τις οποίες η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (Δ.Ο.Ε) θέτει υπό την πατρωνία της ή στις οποίες παρέχει την υποστήριξή της, καθώς και σε όλα τα αθλήματα στα οποία επιδίδεται κανείς στο πλαίσιο του Ολυμπιακού Κινήματος, περιλαμβανομένης της χρονικής διάρκειας των προαγωνιστικών περιόδων προετοιμασίας
ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΣ ΥΠ’ ΟΨΙΝ ΟΤΙ ο Κώδικας Αντιντόπινγκ του Ολυμπιακού Κινήματος, ευθυγραμμιζόμενος με την επιθυμία του Ολυμπιακού Κινήματος να ενεργεί προς το καλύτερο δυνατό συμφέρον των αθλητών και άλλων ενδιαφερομένων προσώπων, των οποίων το δικαίωμα πρόσβασης στην δικαιοσύνη πρέπει να διαφυλάσσεται, θα περιλαμβάνει διατάξεις που θα παρέχουν την δυνατότητα άσκησης προσφυγών ενώπιον του Διαιτητικού Δικαστηρίου για τον Αθλητισμό κατά ορισμένων αποφάσεων που εκδίδονται βάσει του Κώδικα αυτού
Μετά από εισήγηση της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΔΟΕ, το Ολυμπιακό Κίνημα στο σύνολό του εγκρίνει τις ακόλουθες διατάξεις:
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
ΓΕΝΙΚΕΣ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Άρθρο 1:
ΟΡΙΣΜΟΙ
ΑΙΜΑΤΟΛΟΓΙΚΟ ΝΤΟΠΙΝΓΚ σημαίνει την χορήγηση αίματος, ερυθρών αιμοσφαιρίων και συναφών προϊόντων αίματος σε αθλητή, της οποίας δύναται να προηγείται αφαίρεση αίματος από τον αθλητή που εξακολουθεί να προπονείται στην εν λόγω κατάσταση αφαίμαξης.
ΝΤΟΠΙΝΓΚ ΕΚ ΠΡΟΘΕΣΕΩΣ σημαίνει ντόπινγκ σε περιστάσεις κατά τις οποίες είναι αποδεδειγμένο, ή δύναται ευλόγως να τεκμαρθεί, ότι Μετέχων ενήργησε εν γνώσει του ή σε περιστάσεις οι οποίες συνιστούν βαρεία αμέλεια.
ΚΑΛΥΠΤΙΚΟΣ ΠΑΡΑΓΩΝ σημαίνει ουσία ή διαδικασία που χρησιμοποιείται με σκοπό ή έχει ως αποτέλεσμα την εν μέρει ή πλήρη αλλοίωση της ακεραιότητας δειγμάτων ούρων ή άλλων δειγμάτων που χρησιμοποιούνται σε ελέγχους ντόπινγκ.
ΜΕΤΕΧΩΝ σημαίνει αθλητή, προπονητή, προγυμναστή, πρόσωπο με επίσημα καθήκοντα, μέλος ιατρικού ή παραϊατρικού προσωπικού που εργάζεται με αθλητές ή παρακολουθεί ιατρικά αθλητές οι οποίοι συμμετέχουν ή προετοιμάζονται για να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στους αγώνες τους οποίους η ΔΟΕ θέτει υπό την πατρωνία της ή στους οποίους παρέχει την υποστήριξή της και σε όλους τους αγώνες των οποίων διοργανώτρια αρχή είναι, είτε άμεσα ή δια της εκχώρησης της αρμοδιότητάς της, μια Διεθνής Ομοσπονδία ή Εθνική Ολυμπιακή Επιτροπή.
ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΟΣ, ΧΗΜΙΚΟΣ ΚΑΙ ΦΥΣΙΚΟΣ ΧΕΙΡΙΣΜΟΣ σημαίνει την χρήση ουσιών και μεθόδων, περιλαμβανομένων καλυπτικών παραγόντων, οι οποίες αλλοιώνουν, επιχειρούν να αλλοιώσουν ή δύναται κανείς να αναμένει ευλόγως ότι θα αλλοιώσουν την ακεραιότητα και εγκυρότητα δειγμάτων ούρων που χρησιμοποιούνται σε ελέγχους ντόπινγκ και στις οποίες συγκαταλέγονται, δίχως η παράθεση να είναι εξαντλητική, ο καθετηριασμός, η αντικατάσταση και/ή παραποίηση ούρων, η αναστολή των νεφρικών απεκκρίσεων, όπως μέσω προβενεσίδης [probenecid] και συγγενών ουσιών, και οι αλλοιώσεις των μετρήσεων τεστοστερόνης και επιτεστοστερόνης, όπως μέσω της χορήγησης επιτεστοστερόνης ή βρομαντάνης [bromantan].
ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΜΕΘΟΔΟΣ σημαίνει μέθοδο που ορίζεται ως τέτοια στον παρόντα Κώδικα.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΜΕΝΗ ΟΥΣΙΑ σημαίνει ουσία που ορίζεται ως τέτοια στον παρόντα Κώδικα.
ΣΥΓΓΕΝΗΣ ΟΥΣΙΑ σημαίνει ουσία που διαθέτει φαρμακολογική δράση και/ή χημική δομή παρόμοια με τη δομή Απαγορευμένης Ουσίας ή κάθε άλλη ουσία στην οποία αναφέρεται ο παρών Κώδικας.
ΕΜΠΟΡΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑΚΙΝΗΣΗ θεωρείται ότι συντρέχει όταν ένα πρόσωπο, δίχως να έχει λάβει προηγουμένως ρητή εξουσιοδότηση από το αρμόδιο όργανο,
α) παρασκευάζει, εκχυλίζει, μεταβάλλει, προετοιμάζει, αποθηκεύει, διεκπεραιώνει, μεταφέρει, εισάγει, εξάγει, διαμετακομίζει, προσφέρει έναντι πληρωμής ή δωρεάν, διανέμει, πωλεί, ανταλλάσσει, αναλαμβάνει να μεσιτεύσει, προμηθεύεται υπό οιαδήποτε μορφή, συνταγογραφεί, εκμεταλλεύεται εμπορικά, μεταβιβάζει, αποδέχεται, νέμεται, κατέχει, αγοράζει ή αποκτά καθ’ οιονδήποτε τρόπο απαγορευμένες ουσίες ντόπινγκ
β) προβαίνει σε ενέργειες προς τον σκοπό αυτό, χρηματοδοτεί τέτοιες ουσίες ή χρησιμεύει ως ενδιάμεσος για την χρηματοδότησή τους, προτρέπει καθ’ οιονδήποτε τρόπο στην κατανάλωση ή χρήση τέτοιων ουσιών, ή παρέχει μέσα που καθιστούν δυνατή την προμήθεια ή κατανάλωση τέτοιων ουσιών
γ) συμμετέχει σε Απαγορευμένες Μεθόδους.
ΧΡΗΣΗ σημαίνει την χορήγηση, κατάποση, ένεση, κατανάλωση με κάθε μέσο Απαγορευμένης Ουσίας ή Απαγορευμένης Μεθόδου. Η έννοια της χρήσης περιλαμβάνει την συμβουλή χρήσης, την εξουσιοδότηση χρήσης ή παροχή άδειας προς χρήσιν, ή την ανοχή χρήσης Απαγορευμένης Ουσίας ή Απαγορευμένης Μεθόδου.
Άρθρο 2:
Ο παρών Κώδικας ισχύει για όλους τους Μετέχοντες.
Άρθρο 3:
Με την επιφύλαξη της υποχρέωσης συμμόρφωσης των λοιπών Μετεχόντων προς τον παρόντα Κώδικα, αποτελεί προσωπική ευθύνη κάθε αθλητή που υπόκειται στις διατάξεις του παρόντος Κώδικα να μεριμνά ώστε να απέχει από την χρήση και/ή να μην επιτρέπει την χρήση Απαγορευμένης Ουσίας ή Απαγορευμένης Μεθόδου.
Άρθρο 4:
Ο κατάλογος Απαγορευμένων Ουσιών και Απαγορευμένων Μεθόδων που περιλαμβάνεται στον παρόντα Κώδικα δύναται να τροποποιηθεί από την Εκτελεστική Επιτροπή της ΔΟΕ ύστερα από πρόταση του Συμβουλίου της Διεθνούς Υπηρεσίας Αντιντόπινγκ (I.A.D.A) και τίθεται σε ισχύ μόλις παρέλθει τρίμηνο, ή συντομότερο χρονικό διάστημα που θα προσδιοριστεί σε περιπτώσεις ιατρικής ανάγκης, από της κοινοποίησής του, κατά τρόπο ο οποίος καθορίζεται από την I.A.D.A, στις Διεθνείς Ομοσπονδίες και τις Εθνικές Ολυμπιακές Επιτροπές.
English to Greek: What is the problem about Modernity? Chapter 1 from Cosmopolis : the hidden agenda of Modernity / by Stephen Toulmin. General field: Art/Literary Detailed field: History
Source text - English Dating the start of Modernity
Statements like "The modern age has come to an end" are easier to resonate to than to understand. We can see why people set such store on the demise of modernity—a demise that is supposedly unavoidable, if it has not already happened—only if we first ask what they mean by the word "modern", and just when do they think that Modernity began.
Raise these questions, and ambiguity takes over. Some people date the origin of modernity to the year 1436, with Gutenberg's adoption of moveable type; some to A.D. 1520, and Luther's rebellion against Church authority; others to 1648, and the end of the Thirty Years' War; others to the American or French Revolution of 1776 or 1789; while modern times start for a few only in 1895, with Freud's Interpretation of Dreams and the rise of "modernism" in the fine arts and literature. How we ourselves are to feel about the prospects of Modernity — whether we join those who are despondent at its end and say goodbye to it with regret, or those who view its departure with satisfaction and look forward with pleasure to the coming of "post-modern" times — depends on what we see as the heart and core of the "modern", and what key events in our eyes gave rise to the "modern" world.
In one sense, the idea of Modernity "coming to an end" is paradoxical. For advertisers of consumer goods, to be modern is just to be new (to be the latest thing, le dernier cri), superseding all similar things. Most of us are living in a consumption economy, which never tires of novelty, and its motto — semper aliquid novi — was already familiar to Paul of Tarsus. In this sense, the future brings us new (and "more modern") things one after the other, so that Modernity is the inexhaustible cornucopia of novelty. The Modern age can have a stop, then, only in some quite other sense, which marks off an identifiable period of history, beginning in or around 1436 or 1648 or 1895, and now showing signs of completion. The critical question is, "What marks define the beginning and end of Modernity?"
The end of Modernity is closer to us than the beginning, and may be easier to spot; so let us look at the groups who write or speak about the coming, "post-modern" period in various fields of human activity, and decipher the signs that herald the end of Modernity for them. Recently, this debate has been most articulate in architecture. For thirty years after the Second World War, the modern style of Mies van der Rohe and his followers, with its anonymous, timeless, indistinguishable buildings, dominated large-scale public architecture worldwide. In the 1970s, a new generation of architects and designers, led by Robert Venturi in the United States, with colleagues in half-a-dozen European countries, fought against this featureless and minimal modern style, and reintroduced into architecture elements of decoration, local color, historical reference, and even fantasy that Mies would have objected to on intellectual as well as aesthetic grounds. These designers have been so productive that by now a noted German historian of architecture, Heinrich Klotz, has actually written a fullscale History of Post-Modern Architecture.
The debate about "post-modern" architecture is vocal, intriguing, and well publicized, but for our purposes it is rather marginal. When Venturi and his colleagues argue that the age of "modern" architecture is past, and must yield to a new "post-modern" style of building, their target of criticism is not modernity as a whole, but the particular movement in 20th-century art and design known as "modernism". Those who study the origins of the modernist style often trace it back to the late 19th century, particularly to the Glasgow architect-engineer, Charles Rennie Mackintosh: so, in architecture, we are concerned with a story only ninety years old — far less than historians have in mind, when they contrast modern with ancient and medieval history. Yet, for our purpose, architecture is neither irrelevant nor uninteresting: in some curious and unexpected ways modernist art and architecture, from 1900 on, picked up and gave new life to ideas and methods originating in the modern thought and practice of the 17th century. But, whatever else is or is not clear, the Modernity around which controversy rages today clearly started long before 1890.
Even the controversy about "post-Modernity" precedes the revolution in architecture begun by Venturi. The "post-modern" is the topic of a set of essays in social, economic and political criticism by Peter Drucker, dating from as early as 1957 and published in 1965 in a book, Landmarks for Tomorrow. Drucker pointed out radical differences between current economic, social, and political conditions and those typically associated with the term "Modernity", and concluded that it is quite misleading to apply that term to "the way we live nowadays". He argued that, instead of assuming that the nations of the world can continue with business as usual, we must see that the nation-state, which claims unqualified sovereignty, is no longer the self-sustaining political unit that it was in the 17th and 18th centuries. The times that we live in demand institutions of new and more functional kinds: institutions that overlap national boundaries and serve transnational social and economic needs.
If the central topics of the debate about Modernity are the political claims of the modern nation-state, so that the end of Modernity is linked with the eclipse of national sovereignty, we must look for the beginning of that era in the 16th and 17th centuries. On this measure, the modern era began with the creation of separate, independent sovereign states, each of them organized around a particular nation, with its own language and culture, maintaining a government that was legitimated as expressing the national will, or national traditions, or interests. That brings us closer to what contemporary historians call the "early modern" period, and gives us three hundred or more years of elbow room to maneuver in. Before the mid-16th century, the organization of states around nations was the exception, not the rule: before 1550, the general foundation of political obligation was still feudal fealty, not national loyalty. In this sense, the starting date for Modernity belongs where many historians already put it: somewhere in the period from 1600 to 1650.
This date for the start of Modernity also fits the preoccupations of other contemporary critics. The 1960s and '70s saw the renewal of an attack on the mechanistic "inhumanity" of Newtonian Science launched 150 years earlier by William Blake in England, and Friedrich Schiller in Germany. By the mid '60s, people argued, it was time to push Blake and Schiller's critiques through to a political completion. Blake had warned that industry would destroy the country, and turn it into a waste land of satanic mills, but the economic power and political clout of big business now meant that this process was unchecked. With Barry Commoner as a spokesman for biology, and Rachel Carson's Silent Spring as a rhetorical manifesto, people in the 1970s fought for "ecology" and "environmental protection", so as to defend the natural world against human despoilers and violators.
Translation - Greek Η Χρονολόγηση της Αφετηρίας της Νεωτερικότητας
Δηλώσεις όπως "Η νεώτερη εποχή έφθασε στο τέλος της" βρίσκουν απήχηση ευκολότερα απ’όσο γίνονται πραγματικά κατανοητές . Μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί οι άνθρωποι προσδίδουν τόση σημασία στο θάνατο της νεωτερικότητας — κατάληξη που φέρεται ως αναπόφευκτη, αν δεν έχει ήδη επέλθει — μόνον εφ’ όσον θέσουμε πρώτα το ερώτημα τι εννοούν με τον όρο “νεωτερικός” και πότε ακριβώς θεωρούν ότι άρχισε η Νεωτερικότητα.
Αρκεί να εγείρει κανείς τα ερωτήματα αυτά και επικρατεί ασάφεια. Ορισμένοι χρονολογούν τις απαρχές της νεωτερικότητας στο έτος 1436, όταν ο Γουτεμβέργιος υιοθετεί τη χρήση κινητών τυπογραφικών στοιχείων. Ορισμένοι στο 1520 μ.X και στην ανταρσία του Λουθήρου εναντίον της Εκκλησιαστικής αυθεντίας. Άλλοι στο έτος 1648, με το τέλος του Τριακονταετούς Πολέμου. Άλλοι πάλι στην εποχή της Αμερικανικής ή Γαλλικής Επανάστασης, το 1776 ή το 1789, ενώ για μερικούς οι νεότεροι χρόνοι αρχίζουν μόλις το 1895 με την Ερμηνεία των Ονείρων του Freud και την ανάδυση του “μοντερνισμού” στις καλές τέχνες και στη λογοτεχνία. Πώς εμείς οι ίδιοι αισθανόμαστε σε σχέση με τις προοπτικές της Νεωτερικότητας — κατά πόσον συγκαταλεγόμαστε στις τάξεις εκείνων που αποκαρδιωμένοι από το τέλος της την αποχαιρετούν με θλίψη ή συντασσόμαστε με όσους ατενίζουν την αποχώρηση της με ικανοποίηση και προσμένουν με ευχαρίστηση την έλευση των “μετανεωτερικών” χρόνων — εξαρτάται από το τί εκλαμβάνουμε ως την καρδιά και τον πυρήνα του “νεωτερικού” και ποια, κατά την αντίληψή μας, κρίσιμα γεγονότα συνετέλεσαν, ώστε να ανατείλει ο “νεότερος” κόσμος.
Κατά μίαν έννοια, η ιδέα ότι η Νεωτερικότητα “φθάνει στο τέλος της” συνιστά παραδοξολογία. Για τους διαφημιστές καταναλωτικών αγαθών, το μοντέρνο είναι απλώς το καινούργιο (το τελευταίας εσοδείας, le dernier cri), αυτό που ως διάδοχο εκτοπίζει κάθε τι παρόμοιο. Οι περισσότεροι από εμάς ζούμε σε μιαν καταναλωτική οικονομία, της οποίας η όρεξη για νεωτερισμό ποτέ δεν εξαντλείται, ενώ η εμβληματική της φράση — semper aliquid novi — ήταν ήδη γνώριμη στον Παύλο από την Ταρσό. Υπ’ αυτήν την έννοια, το μέλλον μας φέρνει, διαδοχικώς, καινούργια (και “πιο μοντέρνα”) πράγματα, ούτως ώστε η Νεωτερικότητα καθίσταται ως προς τους νεωτερισμούς το αστείρευτο κέρας της Αμάλθειας. Η Νεότερη εποχή μπορεί, επομένως, να γνωρίσει ένα τέλος μόνον υπό μίαν άλλη, διαφορετική έννοια, βάσει της οποίας οριοθετείται μια ιστορική περίοδος η οποία αρχίζει ακριβώς ή περίπου, το έτος 1436 ή 1648 ή 1895 και που τώρα εμφανίζει σημάδια ολοκλήρωσης. Το κρίσιμο ερώτημα είναι “ποια ορόσημα προσδιορίζουν την αρχή και το τέλος της Νεωτερικότητας”;
Το τέλος της Νεωτερικότητας βρισκεται πλησιέστερα προς εμάς από το ξεκινημά της και είναι ενδεχομένως ευκολότερα εντοπίσιμο. Ας στρέψουμε λοιπόν τη ματιά μας προς τις ομάδες εκείνων που γράφουν ή μιλούν για την επερχόμενη “μετανεωτερική” περίοδο σε ποικίλους τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητας και ας αποκρυπτογραφήσουμε τα σημεία που, κατ’ αυτές, κηρύσουν την λήξη της Νεωτερικότητας. Προσφάτως, η διαμάχη αυτή διατυπώθηκε με τον πλέον ευδιάκριτο τρόπο στο πεδίο της αρχιτεκτονικής. Επί τριάντα χρόνια μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το μοντέρνο στυλ του Mies van der Rohe και των οπαδών του με τα ανώνυμα, διαχρονικά και ίδια κτήριά του, δέσποζε παγκοσμίως στη μεγάλης κλίμακας δημόσια αρχιτεκτονική.. Στη δεκαετία του 1970 μια νέα γενιά αρχιτεκτόνων και σχεδιαστών, της οποίας ηγείτο ο Robert Venturi στις Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με άλλους αρχιτέκτονες σε πέντε-έξι Ευρωπαϊκές χώρες, εναντιώθηκε σ’ αυτό το χωρίς υφολογικά χαρακτηριστικά μινιμαλιστικό μοντέρνο στυλ και επανεισήγαγε στην αρχιτεκτονική διακοσμητικά στοιχεία, τοπικό χρώμα, ιστορικές αναφορές, ακόμη και στοιχεία της φαντασίας, για τη χρήση των οποίων ο Mies θα είχε προβάλει ενστάσεις βασισμένες τόσο σε θεωρητικούς όσο και αισθητικούς λόγους. Οι εν λόγω σχεδιαστές υπήρξαν μάλιστα τόσο παραγωγικοί ώστε, σήμερα, ο διακεκριμένος Γερμανός ιστορικός της αρχιτεκτονικής Heinrich Klotz να έχει ήδη συγγράψει μιαν ολοκληρωμένη Ιστορία της Μεταμοντέρνας Αρχιτεκτονικής [History of Post-modern Architecture].
Η αντιπαράθεση γύρω από τη “μεταμοντέρνα” αρχιτεκτονική είναι θορυβώδης, εξάπτει το ενδιαφέρον και έχει προσλάβει ευρεία δημοσιότητα αλλά κατέχει περιθωριακή μάλλον θέση όσον αφορά το σκοπό μας. Όταν ο Venturi και οι ομότεχνοί του διατείνονται ότι η εποχή της “μοντέρνας” αρχιτεκτονικής ανήκει στο παρελθόν και πρέπει να παραδώσει τα σκήπτρα σ’ ένα νέο “μεταμοντέρνο” στυλ δόμησης, στόχος της κριτικής τους δεν είναι η νεωτερικότητα στο σύνολό της, αλλά το συγκεκριμένο κίνημα που αναπτύχθηκε στην τέχνη και στο σχέδιο κατά τον 20ό αιώνα και το οποίο είναι γνωστό ως “μοντερνισμός”. Οι μελετητές των απαρχών του μοντερνιστικού στυλ συχνά ανιχνεύουν τις ρίζες του στα τέλη του 19ου αιώνα, ειδικότερα στο πρόσωπο του αρχιτέκτονα-μηχανικού Charles Rennie Mackintosh από τη Γλασκώβη. Επομένως, στην αρχιτεκτονική μας απασχολεί μια ιστορία που έχει ένα παρελθόν μόλις ενενήντα ετών — διάστημα πολύ μικρότερο απ’ αυτό που οι ιστορικοί έχουν κατά νουν όταν αντιπαραβάλλουν τη νεότερη με την αρχαία και τη μεσαιωνική ιστορία. Παρά ταύτα, η αρχιτεκτονική δεν είναι άσχετη με το σκοπό μας ούτε και, στο πλαίσιο αυτό, αδιάφορη. Με περίεργους και αναπάντεχους τρόπους η μοντερνιστική τέχνη και αρχιτεκτονική, από το 1900 και μετά, επέλεξαν και προσέδωσαν νέα πνοή σε ιδέες και μεθόδους που έλκουν την καταγωγή τους από τη νεωτερική σκέψη και πρακτική του 17ου αιώνα. Ωστόσο, ασχέτως με το τι άλλο είναι ή δεν είναι ξεκάθαρο, είναι σαφές ότι η Νεωτερικότητα γύρω από την οποία μαίνεται σήμερα αντιπαράθεση άρχισε πολύ πριν το 1890.
Ακόμη και η αντιπαράθεση σχετικά με τη “Μετανεωτερικότητα” προηγείται της επανάστασης την οποία ξεκίνησε στην αρχιτεκτονική ο Venturi. Το “μετανεωτερικό” αποτελεί το θέμα μιας συλλογής δοκιμίων κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής κριτικής του Peter Drucker, που χρονολογούνται ήδη από το 1957 και τα οποία εκδόθηκαν το 1965 ως βιβλίο με τίτλο Ορόσημα για το Αύριο [Landmarks for Tomorrow]. Ο Drucker επεσήμανε ριζικές διαφορές μεταξύ των σύγχρονων οικονομικών, κοινωνικών και πολιτικών συνθηκών και εκείνων που, κατά κανόνα, συνδέονται με τον όρο “Νεωτερικότητα” και συμπέρανε ότι είναι ιδιαίτερα παραπλανητικό να εφαρμόζεται ο όρος για να δηλώσει τον "τρόπο με τον οποίο ζούμε στις μέρες μας". Υποστήριξε ότι, αντί να λαμβάνουμε ως δεδομένο ότι τα έθνη του κόσμου μπορούν να συνεχίσουν απρόσκοπτα τη συνήθη δραστηριότητά τους, οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι το έθνος-κράτος, με την αξίωσή του για απεριόριστη κυριαρχία, δεν αποτελεί πλέον την αυτοδύναμη πολιτική μονάδα του 17ου και 18ου αιώνα. Οι καιροί στους οποίους ζούμε απαιτούν θεσμούς που θα ανήκουν σε νέα και πιο λειτουργικά είδη, θεσμούς που θα διατέμνουν εθνικά σύνορα και θα εξυπηρετούν διεθνικές κοινωνικές και οικονομικές ανάγκες.
Αν τα κεντρικά θέματα της διαμάχης περί την Νεωτερικότητα συνίστανται στις πολιτικές αξιώσεις του νεότερου έθνους-κράτους, έτσι ώστε το τέλος της Νεωτερικότητας να συνδέεται με την έκλειψη της εθνικής κυριαρχίας, τότε πρέπει να αναζητήσουμε την αρχή της εποχής αυτής στον 16ο και 17ο αιώνα. Με το παραπάνω ως γνώμονα, αφετηρία της νεότερης εποχής υπήρξε η δημιουργία χωριστών, ανεξάρτητων κυρίαρχων κρατών, το καθένα από τα οποία οργανώθηκε γύρω από ένα συγκεκριμένο έθνος, με τη δική του γλώσσα και πολιτισμό και με ένα φορέα διακυβέρνησης που νομιμοποιείτο ως εκφραστής της εθνικής βούλησης ή των εθνικών παραδόσεων ή συμφερόντων. Αυτό μας φέρνει εγγύτερα προς ό,τι οι σύγχρονοι ιστορικοί αποκαλούν "πρώιμη νεότερη" περίοδο και μας παρέχει ανοικτό πεδίο τριακοσίων ή περισσότερων ετών για να ελιχθούμε. Πριν το μέσο του 16ου αιώνα, η οργάνωση κρατών με πυρήνα το έθνος αποτελούσε την εξαίρεση, όχι τον κανόνα. Πριν το 1550, το γενικό θεμέλιο των πολιτικών υποχρεώσεων ήταν ακόμη ο φεουδαρχικός όρκος πίστης και όχι η εθνική νομιμοφροσύνη. Υπό αυτήν την έννοια, η χρονολογία έναρξης της Νεωτερικότητας βρίσκεται εκεί που ήδη την τοποθετούν πολλοί ιστορικοί, σε κάποιο δηλαδή χρονικό σημείο της περιόδου μεταξύ 1600 και 1650.
Αυτή η χρονολόγηση της αφετηρίας της Νεωτερικότητας ταιριάζει επίσης με τον προβληματισμό άλλων σύγχρονων κριτικών. Στις δεκαετίες του 1960 και του 1970 ανανεώθηκε η επίθεση κατά της μηχανιστικής “απανθρωπιάς” της Νευτώνειας Επιστήμης, επίθεση την οποία είχαν εξαπολύσει ενάμισι αιώνα πριν ο William Blake στην Αγγλία και ο Friedrich Schiller στη Γερμανία. Όπως ισχυρίζονταν αρκετοί, στα μέσα της δεκαετίας του ’60 ήταν πλέον καιρός να εξωθηθεί η κριτική του Blake και του Schiller έως την πολιτική ολοκλήρωση. Ο Blake είχε προειδοποιήσει ότι η βιομηχανία θα κατέστρεφε την ύπαιθρο, μεταμορφώνοντάς την σε χερσότοπο σπαρμένο με σατανικά μηχανήματα των εργοστασίων, αλλά πλέον η οικονομική ισχύς και η πολιτική επιρροή των μεγάλων επιχειρήσεων σήμαιναν ότι η διαδικασία αυτή ήταν εκτός ελέγχου. Με τον Barry Commoner να μιλά ως εκπρόσωπος της βιολογίας κι έχοντας το βιβλίο Σιωπηλή Άνοιξη [Silent Spring] της Rachel Carson ως ρητορικό μανιφέστο, πολλοί τη δεκαετία του ’70 αγωνίστηκαν για την “οικολογία” και την “περιβαλλοντική προστασία” αποσκοπώντας στην προάσπιση του φυσικού κόσμου και εναντιωνόμενοι στη λεηλασία και το βιασμό του από τους ανθρώπους.
Greek to English: Η Κρίση του 1929, η Ελληνική οικονομία και οι εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδος για τα έτη 1928-1940. Τράπεζα της Ελλάδος, Νοέμβριος 2009, σελ. 10, 12-13, 15 General field: Bus/Financial Detailed field: Economics
Source text - Greek 2.1 Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 1929 ΚΑΙ Η ΚΡΙΣΗ ΤΟΥ 2008-2009: ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ
Είναι χρήσιµο να επιχειρηθεί στο σηµείο αυτό µια σύντοµη συγκριτική παρουσίαση των δύο ιστορικών επεισοδίων χρηµατοοικονοµικής κρίσης, δηλαδή της κρίσης του 1929 και της διεθνούς κρίσης των δύο τελευταίων ετών. Η σύγκριση αυτή αφορά όχι µόνο τα αίτια και τα βασικά χαρακτηριστικά τους, αλλά και ― πολύ περισσότερο ― τον τρόπο αντίδρασης των οικονοµικών αρχών.
Αν και οι ιστορικοί της οικονοµίας αποδίδουν τη Μεγάλη Ύφεση στην ξαφνική και καθολική κατάρρευση (το“κραχ”) του Χρηµατιστηρίου της Νέας Υόρκης την Τρίτη 29 Οκτωβρίου 1929 µετά τη διαµόρφωση των τιµών των µετοχών σε πολύ υψηλά επίπεδα το µήνα που είχε προηγηθεί, οι οικονοµολόγοι θεωρούν την κατάρρευση των µετοχών σύµπτωµα και όχι βασικό αίτιο της κρίσης (βλ. Bernanke and Frank 2007, σελ. 98). Αξιοσηµείωτο είναι το γεγονός ότι, αµέσως µετά τη χρηµατιστηριακή αναταραχή, κλίµα αισιοδοξίας επικράτησε για λίγο, τόσο στη κυβέρνηση όσο και στην αγορά. Στις αρχές του 1930, το χρηµατιστήριο ανέκαµψε προσωρινά και οι τιµές επέστρεψαν στα επίπεδα του Απριλίου του 1929. Αν και οι δηµόσιες δαπάνες και οι ιδιωτικές επενδύσεις συνέχιζαν να αυξάνονται το πρώτο εξάµηνο του 1930, η καταναλωτική δαπάνη µειώθηκε σηµαντικά εξαιτίας των µεγάλων απωλειών εισοδήµατος από την πτώση των τιµών των µετοχών. Παράλληλα, ένα µεγάλο µέρος της γεωργικής παραγωγής καταστράφηκε εξαιτίας της µεγάλης ανοµβρίας το καλοκαίρι του 1930, συµπιέζοντας ακόµη περισσότερο το εισόδηµα των αγροτικών οικογενειών. Η µείωση εποµένως της κατανάλωσης και η απροθυµία των νοικοκυριών να συνάψουν νέα δάνεια προκάλεσαν µείωση της συνολικής ενεργού ζήτησης, πτώση των τιµών, συσσώρευση αποθεµάτων, µείωση των πωλήσεων κυρίως των βιοµηχανικών αγαθών και εντέλει της συνολικής παραγωγής. Οι επιπτώσεις ήταν σοβαρότερες στις αγροτικές περιοχές, στις οποίες καταγράφηκαν τα µεγαλύτερα ποσοστά ανεργίας και µείωσης του εισοδήµατος.
Η οικονοµική δυσπραγία στις ΗΠΑ µεταδόθηκε στις οικονοµίες της Ευρώπης. Η ένταση και η διάρκεια των αρχικών επιπτώσεων αποτέλεσαν συνάρτηση των διαρθρωτικών χαρακτηριστικών κάθε επιµέρους οικονοµίας. Η διεθνής διάστασή της απεικονίζεται στα ∆ιαγράµµατα 1Α έως 1Γ. Οι οικονοµολόγοι ορίζουν την ύφεση ως αρνητική διαταραχή στο προϊόν, στην ανεργία και στο επίπεδο των τιµών. Όσον αφορά το προϊόν, στο ∆ιάγραµµα 1Α, που παρουσιάζει τη διαχρονική εξέλιξη του ρυθµού οικονοµικής ανάπτυξης σε τέσσερις χώρες (Βρετανία, ΗΠΑ, Γαλλία και Γερµανία) κατά την περίοδο 1921-1939, φαίνεται ότι το βάθος της ύφεσης ήταν µεγάλο σε όλες τις χώρες, αλλά η έξοδος των χωρών από την ύφεση ήταν ασύµµετρη. Συγκριτικά µε τις άλλες χώρες, η Βρετανία εµφάνισε τα µικρότερα ποσοστά καθίζησης και τη µικρότερη διάρκεια παραµονής σε πτωτική τροχιά. Αντίθετα, οι ΗΠΑ και η Γερµανία κατέγραψαν διψήφια ποσοστά πτώσης του πραγµατικού προϊόντος, ενώ η Γαλλία καθυστέρησε σηµαντικά να επανέλθει σε ανοδική τροχιά. Από το ∆ιάγραµµα1Β προκύπτει ότι η Γαλλία εµφάνισε το µικρότερο ποσοστό ανεργίας, αλλά η Βρετανία κατέγραψε τη µικρότερη αύξηση της ανεργίας. Μεταξύ των περιόδων 1921-29 και 1930-38 η ανεργία στη Βρετανία αυξήθηκε µόνο κατά το 1/3, ενώ σε όλες τις άλλες χώρες υπερδιπλασιάστηκε. Όσον αφορά πάντως τις τιµές, η διαχρονική συµπεριφορά τους χαρακτηρίζεται από µεγαλύτερη συµµετρία µεταξύ των χωρών (βλ. ∆ιάγραµµα 1Γ). Μεταξύ των ετών 1929 και 1932 όλες οι χώρες είχαν την εµπειρία µιας έντονης και παρατεταµένης µείωσης του γενικού επιπέδου των τιµών.
Η κρίση του µεσοπολέµου µπορεί, όπως προαναφέρθηκε, να θεωρηθεί ως κρίση οικονοµικής πολιτικής και παραµένει έως σήµερα η “µητέρα” όλων των κρίσεων. Η κρίση των ηµερών µας είναι η µεγαλύτερη χρηµατοοικονοµική κρίση που γνώρισε η παγκόσµια οικονοµία µεταπολεµικά. Εκδηλώθηκε ως “κρίση εµπιστοσύνης” µεταξύ των πιστωτικών ιδρυµάτων, η οποία µεταδόθηκε στις διατραπεζικές αγορές προκαλώντας έντονο πρόβληµα ρευστότητας. Σε αντιδιαστολή µε προγενέστερες κρίσεις που εκδηλώθηκαν σε µεµονωµένες χώρες και µεταδόθηκαν σε περιορισµένο αριθµό χωρών, η κρίση του 2008-2009, όπως και η κρίση του µεσοπολέµου, προήλθε από τον πυρήνα των ανεπτυγµένων οικονοµιών. Και οι δύο κρίσεις εκδηλώθηκαν ως τοπικές κρίσεις στις ΗΠΑ και µεταδόθηκαν γρήγορα στην παγκόσµια οικονοµία.
Από το καλοκαίρι του 2007 έως το Σεπτέµβριο του 2008 η παγκόσµια οικονοµία δέχθηκε την ταυτόχρονη επίδραση από δύο αντίρροπες δυνάµεις. Πρώτον, την απαξίωση των περιουσιακών στοιχείων (ακινήτων και µετοχών) στις χώρες υψηλού εισοδήµατος και δεύτερον, τη ραγδαία και συνεχή αύξηση των τιµών των εµπορευµάτων (τροφίµων, µετάλλων και πετρελαίου), που προκάλεσε διατροφική και ενεργειακή κρίση. Από τη µια πλευρά, η πιστωτική κρίση έπληξε τις αξίες των ακινήτων (τόσο ως περιουσιακών στοιχείων όσο και ως εξασφαλίσεων για δάνεια) και κατά συνέπεια περιόρισε την κατανάλωση των νοικοκυριών και τη ρευστότητα και την κερδοφορία των τραπεζών. Οι τράπεζες προχώρησαν σε εκτεταµένες διαγραφές δανείων και σε µείωση της απασχόλησης. Από την άλλη πλευρά, ο πληθωρισµός των τιµών των βασικών εµπορευµάτων αντανακλούσε εν µέρει κερδοσκοπικές κινήσεις των επενδυτών που προσπαθούσαν να καλυφθούν (hedging) έναντι του φθίνοντος δολαρίου, ενώ δεν είναι ακόµη ξεκάθαρο σε ποιο βαθµό αποτελούσε πρόσκαιρο πληθωρισµό κόστους ή ήταν συνέπεια µιας µονιµότερης, δοµικής, αλλαγής στη διεθνή ζήτηση και τον καταµερισµό εργασίας. Η σηµαντική πτώση, από το Σεπτέµβριο του 2008, των διεθνών τιµών ενέργειας και τροφίµων λειτούργησε ως πρόδροµος δείκτης της επερχόµενης ύφεσης.
Οι οµοιότητες των δύο κρίσεων φαίνεται να είναι τελικά πολύ λιγότερες από τις πολύ σηµαντικές διαφορές τους. Αν και η παγκόσµια κλίµακα αποτελεί κοινό στοιχείο τους, το ποσοτικό µέγεθος των επιπτώσεων διαφέρει. Την περίοδο 1930-38 το ποσοστό ανεργίας στις ΗΠΑ ανήλθε σε 26,1%, από 7,9% τη δεκαετία που είχε προηγηθεί. Το 1932 η βιοµηχανική παραγωγή κατέγραψε τη µεγαλύτερη συρρίκνωση, σηµειώνοντας απώλεια µεγαλύτερη από 40% σε σχέση µε το επίπεδό της το 1929. Ο δείκτης τιµών λιανικής πώλησης εµφάνισε “ελεύθερηπτώση”. Στη σηµερινή κρίση, µέχρι στιγµής, η αµερικανική οικονοµία συρρικνώθηκε µόνο κατά 2,7% και η οικονοµία της ζώνης του ευρώ κατά 4,2%, σε σύγκριση µε έναν υποτονικό ρυθµό ανάπτυξης το 2008 (0,4% και 0,7% αντίστοιχα ― βλ. ∆ιάγραµµα 2Α). Η ανεργία στις ΗΠΑ αυξήθηκε το Σεπτέµβριο του 2009 κατά 4 εκατοστιαίες µονάδες σε σχέση µε το 2008, σε 9,8% από 5,8%, ενώ στη ζώνη του ευρώ τον Αύγουστο του 2009 αυξήθηκε κατά 2 εκατοστιαίες µονάδες (σε 9,6%, έναντι 7,6% ένα χρόνο νωρίτερα) (βλ. ∆ιάγραµµα 2Β).
Όπως είναι γνωστό, επιδόµατα ανεργίας δεν υπήρχαν πριν από το 1935 και µέτρα κοινωνικής πολιτικής άρχισαν να εφαρµόζονται µόνο στο δεύτερο µισό της δεκαετίας του 1930, στο πλαίσιο του “New Deal”. Η δηµοσιονοµική πολιτική παρέµενε τότε αναξιοποίητη. Το έλλειµµα του προϋπολογισµού των ΗΠΑ αυξήθηκε ελάχιστα το 1934, σε 5,9% του ΑΕΠ από 4,5% το αµέσως προηγούµενο έτος. Σήµερα, η οµοσπονδιακή κυβέρνησητων ΗΠΑ έχει ακολουθήσει έντονα επιθετική πολιτική τόνωσης της ζήτησης και εφαρµόζει ένα δαπανηρό πρόγραµµα σταθεροποίησης, αυξάνοντας το έλλειµµα της γενικής κυβέρνησης σε 12,8% του ΑΕΠ το 2009 από 5,9% το 2008 και 2,8% το 2007. Στην Ευρώπη, εξάλλου, όλες οι κυβερνήσεις προχώρησαν σε πρωτοφανείς παρεµβάσεις σταθεροποίησης, εξαντλώντας τα δηµοσιονοµικά περιθώρια. Στη ζώνη του ευρώ, το συνολικό δηµοσιονοµικό έλλειµµα της γενικής κυβέρνησης αυξήθηκε το 2009 σε 6,2% του ΑΕΠ από µόλις 1,8% το 2008. Η άσκηση µιας έντονα επιθετικής δηµοσιονοµικής πολιτικής, σε συνδυασµό µε τη σηµαντική µείωση των επιτοκίων παρέµβασης και την παροχή ρευστότητας από τις κεντρικές τράπεζες σε όλο τον κόσµο, που οδήγησε σε µείωση των επιτοκίων της διατραπεζικής αγοράς και των τραπεζικών επιτοκίων χορηγήσεων και σε βελτίωση των συνθηκών χρηµατοδότησης, προσδοκάται ότι θα ενεργοποιήσει µηχανισµούς ανάκαµψης. Η αύξηση της καταναλωτικής δαπάνης θα συµβάλει σε µείωση των αποθεµάτων των επιχειρήσεων και τελικά σε εκ νέου αύξηση της παραγωγής και της απασχόλησης.
Ενώ τη δεκαετία του 1930 ήταν ο κανόνας χρυσού που εντέλει έδρασε ως µηχανισµός µετάδοσης της ύφεσης από χώρα σε χώρα, το 2008 ήταν η “οικονοµική απληστία” των επενδυτών και των τραπεζών, σε συνδυασµό µε τις ατέλειες και τις αδυναµίες του εποπτικού πλαισίου, που δηµιούργησε συνθήκες οι οποίες ευνόησαν την εκδήλωση της κρίσης. Αν και, όπως προαναφέρθηκε, η υφεσιακή διαταραχή του µεσοπολέµου ήταν πολύ εντονότερη, ορισµένες επιπτώσεις ήταν παρόµοιες, π.χ. η άµεση και µαζική ρευστοποίηση τίτλων, η διακράτηση ρευστών διαθεσίµων και η πιστωτική ασφυξία.
Πριν εκδηλωθεί η παρούσα κρίση, όλες οι οικονοµικές µονάδες (επενδυτές, αποταµιευτές, επιχειρήσεις και νοικοκυριά) προσδοκούσαν ένα λαµπρό µέλλον και πωλούσαν χωρίς δυσκολία αξίες υψηλού κινδύνου, καθώς οι αγοραστές υποτιµολογούσαν τον κίνδυνο. Το αποτέλεσµα ήταν να εµφανιστεί χρηµατιστηριακή “φούσκα”, που επηρέασε αρνητικά τις τιµές των ακινήτων και αύξησε το βαθµό µόχλευσης των χρηµατοπιστωτικών ιδρυµάτων. Η κρίση προκάλεσε γρήγορα τριγµούς στο παγκόσµιο χρηµατοπιστωτικό σύστηµα και ανέδειξε τις σοβαρές αδυναµίες του. Οι τιµές των αξιών κατέγραψαν ελεύθερη πτώση και έγιναν εξαιρετικά ευµετάβλητες στο άκουσµα ― από τους επενδυτές ― κάθε “νέας είδησης”. Η έλλειψη εµπιστοσύνης οδήγησε στην επιβολή υψηλών επασφαλίστρων κινδύνου και συνεπώς στη διαµόρφωση των επιτοκίων δανεισµού στη διατραπεζική αγορά σε ασυνήθιστα υψηλά επίπεδα. Η πιστωτική κρίση γρήγορα µεταδόθηκε και στον πραγµατικό τοµέα, µε µείωση της παραγωγής και µε την αναβολή προγραµµατισµένων επενδυτικών σχεδίων.
Η πτώχευση της Lehman Brothers, η µη διάσωσή της και η εντέλει κατάρρευσή της ήταν το σύµπτωµα και όχι το αίτιο της επερχόµενης πιστωτικής κρίσης και οικονοµικής δυσπραγίας. Η χρηµατοοικονοµική κρίση ήταν συνέπεια της δυσλειτουργίας του σύγχρονου διεθνούς χρηµατοπιστωτικού συστήµατος, του υπερβολικά µεγάλου µεγέθους και του σύνθετου χαρακτήρα των χρηµατοπιστωτικών ιδρυµάτων, της µεγάλης αλληλεξάρτησής τους, των προβληµατικών µεθόδων δανεισµού και της συστηµατικής αποφυγής επιβολής ρυθµίσεων για τον έλεγχο των νέων επενδυτικών προϊόντων.
Translation - English 2.1 THE CRISES OF 1929 AND 2008-2009: A COMPARATIVE APPROACH
It will be useful here to attempt to give a brief comparative account of two episodes in the history of financial crises, namely, the 1929 crisis and the international crisis during the last two years. Such a comparison is not just about causes and key aspects, but also — more importantly — about the response from financial authorities.
Although economic historians attribute the Great Depression to the sudden, across the board collapse (“crash”) of New York Stock Exchange on Tuesday, October 30th 1929, following a month during which share prices had reached very high levels, economists view the collapse in stock value as a symptom rather than a root cause of the crisis (see Bernanke and Frank 2007, p. 98). It is worth noting that in the immediate aftermath of the turbulence in the stock market for a short while there was optimism in the government as well as across the market. In early 1930, the stock exchange bounced back temporarily, with prices reverting to April 1929 averages. Even though public spending and private investment kept going up throughout the first two quarters of 1930, consumer spending decreased considerably due to large losses in revenue inflicted by the fall in share prices. At the same time, agricultural output in crops was largely wiped out in the long drought of the summer of 1930, further squeezing farming family income. As a result, a decline in consumption, combined with household reluctance to obtain new loans, caused a decline in aggregate effective demand, plummeting prices, inventory accumulation, a decline in sales, mainly, of industrial goods and, in the end, a drop in overall output. The impact was most severe in farming areas, where jobless rates were highest and incomes saw their greatest decline.
US economic distress spread across European economies. Initial impact strength and duration for each individual economy were a function of its structural profile. Charts 1A through to 1C illustrate the international dimension of the crisis. Economists define recession as negative volatility in output, unemployment and price level. As regards output, Chart 1A plots cross-temporal economic growth rate across four countries (Great Britain, U.S.A, France and Germany) over the period 1921-1939. It shows that the depth of the recession was in fact steep in all of these countries, yet their exit from recession was far from symmetrical. Compared to the rest, Great Britain registered the smallest sinking in percentage terms and the shortest downturn time. On the contrary, the U.S.A. and Germany had double-digit percentage falls in real output and there was significant delay to France’s return to an upward trend. From Chart 1B it can be inferred that France registered the lowest unemployment percentage rate while, on the other hand, Great Britain had the smallest rise in unemployment. From the years 1921-1929 to the years 1930-1938 jobless figures in Britain only rose by a third, whereas more than doubled in all other countries in question. Where prices are concerned, however, cross-temporal behaviour is rather more symmetrical between countries (see Chart 1C). Between 1929 and 1932 all countries experienced a sharp and prolonged decline in the overall price level.
The interwar crisis, as indicated above, may be considered a crisis in economic policy. It remains to this day the “mother” of all crises. The current crisis is the greatest financial crisis global economy has known in the postwar era. It started off as a “crisis of credit” between credit institutions, which was then transmitted to interbank markets causing severe liquidity shortages. Unlike previous crises that had spread out of a single country on to a limited number of other countries, the 2008-2009 crisis, much like the interwar crisis, originated in core developed economies. Either of them manifested themselves as local crises in the U.S.A., to then quickly spread to the global economy.
From the summer of 2007 right until September 2008 world economy was under the concurrent effect of two mutually opposed forces: firstly, a devaluation of property (real estate and equity) in high income countries and, secondly, a rapid and ongoing rise in the price of commodities (food, metals and oil) which resulted in food and energy crises. On the one hand, the crisis in credit hit real estate values (as both property assets and collateral against loans) and, therefore, pulled back household consumption as well as bank liquidity and profitability. Banks carried out extensive loan write-offs and scaled down employment. On the other hand, basic commodity price inflation reflected in part speculative moves, as investors attempted to hedge against the weakening dollar, while the extent is not yet clear to which this was temporary cost-push inflation rather than the effect of a more permanent, structural change in global demand and division of labour. Steeply falling global energy and food prices from September 2008 acted as a leading indicator of the oncoming recession.
In the end, there appears to be much less similarity between these two crises than there are significant differences. Although they share global scale between them, their impact is quantitatively different. Between the years 1930-38, unemployment rate in the U.S.A. shot to 26.1%, up from 7.9% in the preceding decade. In 1932, industrial output shrank by its highest ever percentage, registering a decline of over 40% relative to its level in 1929. Retail price index went into “freefall”. In today’s crisis, US economy has so far shrunk by just 2.7% and eurozone economy by 4.2%, as compared to a subdued growth rate in 2008 (0.4% and 0.7%, respectively - see Chart 2A). US unemployment rose in September 2009 by 4 percentage points year on year, 9.8% from 5.8%, whereas in the eurozone in August 2009 the figure increased by 2 percentage points (9.6% from 7.6% a year earlier) (see Chart 2B).
As is well known, unemployment benefits did not exist prior to 1935, whereas social policy measures were only introduced during the second half of the 1930s, as part of the New Deal. Fiscal policy was not put to any use at the time. US budget deficit barely went up in 1934, from 4.5% of GDP in the previous year to 5.9%. These days, the federal government of the United States has pursued a highly aggressive policy to boost demand and has implemented a costly stabilization programme, thereby increasing general government deficit to 12.8% in GDP terms in 2009, up from 5.9% in 2008 and 2.9% in 2007. After all, in Europe all governments acted towards stabilization by intervening on a scale never seen before, exhausting all fiscal leeway. In the eurozone, overall general government fiscal deficit rose in 2009 to 6.2% of GDP, from a mere 1.8% in 2008. A robustly aggressive fiscal policy, combined with significant cuts to central bank policy rates and liquidity injections by central banks everywhere, which have helped bring down interbank market rates as well as lending interest rates and improve conditions for the provision of finance, is expected to trigger recovery mechanisms. Increasing consumer spending will help cut back business inventory and, eventually, increase both output and jobs.
Whereas, in the 1930s, it was the gold standard that in the end acted as a transmission mechanism for recession from one country to another, in 2008, it was “financial greed” on the part of investors and banks, coupled with imperfections and weaknesses in the oversight framework, which fostered conditions conducive to the manifestation of the crisis. As already mentioned, the recessionary turmoil of the interwar period was far stronger, nonetheless, some of the effects were similar, i.e. immediate sell-off of securities on a massive scale, holding on to liquid assets and credit crunch.
Prior to the current crisis, all units of the economy (investors, savers, businesses and households) looked forward to a bright future and could sell high-value assets without difficulty, since buyers underpriced risk. The result was a stock market “bubble” that negatively affected real estate property prices and pushed up financial institutions’ leverage levels. Soon the crisis opened cracks in the global financial system and exposed its serious weaknesses. Asset prices nosedived and suffered from extreme volatility with every emerging “piece of news” overheard — by investors. Lack of trust led to high risk premia and, therefore, helped shape unusually high interbank market borrowing rates. The credit crisis swiftly spread into real economy, with output being scaled down and scheduled investment plans being put on the backburner.
The bankruptcy of Lehman Brothers, the failure to put together a rescue deal for it and the firm’s eventual collapse all were a symptom, not the cause, of the impending credit crisis and financial distress. The financial crisis came as a consequence of a dysfunctional contemporary international financial system, oversized and far too complex financial institutions with extensive interdependence, unsound lending methods and systematic regulatory failure to scrutinize new investment products.
Greek to English: Ο Σημασιολογικός Ιστός ως μοχλός ανάπτυξης μιας νέας γενιάς Ηλεκτρονικού Επιχειρείν. Ομάδα Εργασίας Ια2, e-business forum, 2007, σελ. 58-61. General field: Bus/Financial Detailed field: Business/Commerce (general)
Source text - Greek 4 Σημασιολογικό Ηλεκτρονικό Επιχειρείν
Ζώντας σε μια παγκόσμια οικονομία, το ηλεκτρονικό επιχειρείν έχει καταστεί απαραίτητο συστατικό κάθε επιχειρησιακής στρατηγικής και ένα σημαντικό μέσο για την οικονομική ανάπτυξη κάθε επιχείρησης. Θα μπορούσαμε να το ορίσουμε ελεύθερα ως τις διαδικασίες και τα εργαλεία που επιτρέπουν σε μια επιχείρηση να χρησιμοποιεί διαδικτυακές τεχνολογίες και υποδομές, τόσο εσωτερικά στην επιχείρηση όσο και εξωτερικά, προκειμένου να διεκπεραιώσει τις καθημερινές της λειτουργίες. Πιο συγκεκριμένα, θα λέγαμε ότι είναι ένα μέσο για την επίτευξη των επιχειρησιακών στόχων, όπου η τεχνολογία ανταλλαγής πληροφοριών επιτρέπει ή διευκολύνει την εκτέλεση των ενεργειών κατά μήκος της αλυσίδας αξίας, καθώς επίσης υποστηρίζει και τη διαδικασία λήψης αποφάσεων που απαιτούν οι ενέργειες αυτές. Οι πρακτικές δηλαδή του ηλεκτρονικού επιχειρείν, επιτρέπουν στις εταιρίες να ενώσουν τα εσωτερικά και εξωτερικά συστήματα επεξεργασίας δεδομένων τους πιο αποτελεσματικά για να συνεργάζονται αποδοτικότερα και καλύτερα με τους συνεργάτες και τους προμηθευτές τους ώστε να ανταποκρίνονται και να ικανοποιούν σε μεγαλύτερο βαθμό τις απαιτήσεις και τις προσδοκίες των πελατών τους. Οι διαδικασίες όμως του ηλεκτρονικού επιχειρείν, απαιτούν πάνω απ’ όλα, ξεκάθαρη ροή πληροφορίας και σαφή γνώση ανάμεσα στους συνεργαζόμενους εταίρους.
Από την άλλη μεριά, γίνεται ολοένα και πιο ξεκάθαρο, ότι το όραμα του Σημασιολογικού Ιστού μπορεί να υποστηρίξει άμεσα και να βελτιώσει πολλές διαφορετικές επιχειρηματικές διαδικασίες και να ικανοποιήσει την ανάγκη ανταλλαγής πληροφοριών και γνώσης ανάμεσα σε οργανισμούς που υιοθετούν το ηλεκτρονικό επιχειρείν. Η μεγάλη πρόκληση στο όλο εγχείρημα, είναι περισσότερο επιχειρηματικής φύσεως παρά τεχνολογικής, υπό την έννοια ότι πλέον απαιτείται η δημιουργία κατάλληλων επιχειρηματικών μοντέλων τα οποία θα αναδεικνύουν τις δυνατότητες που παρέχουν αυτές οι νέες τεχνολογίες τόσο για τις επιχειρήσεις όσο και για τους καταναλωτές.
Με τον όρο Σημασιολογικό Ηλεκτρονικό Επιχειρείν (Semantic eBusiness), εννοούμε «μία προσέγγιση στη διαχείριση της γνώσης για το συντονισμό των διαδικασιών ηλεκτρονικού επιχειρείν, μέσω της συστηματικής εφαρμογής των τεχνολογιών του Σημασιολογικού Ιστού» [27]. Με άλλα λόγια, το Σημασιολογικό Ηλεκτρονικό Επιχειρείν, θέτει σε εφαρμογή τις τεχνολογίες που έχουν αναπτυχθεί στα πλαίσια του Σημασιολογικού Ιστού, για την υποστήριξη της διαφάνειας κατά τη ροή σημασιολογικά-εμπλουτισμένης πληροφορίας και γνώσης, καθώς και για την ενδυνάμωση των συνεργατικών διαδικασιών ηλεκτρονικού επιχειρείν, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά σε έναν οργανισμό. Πιο συγκεκριμένα, το Σημασιολογικό Ηλεκτρονικό Επιχειρείν, βασίζεται σε τρεις θεματικές περιοχές [27] (βλ. Εικόνα 6):
• Στις τεχνολογίες Σημασιολογικού Ιστού, συμπεριλαμβανομένων των τεχνολογιών
αναπαράστασης γνώσης, των οντολογιών και των ευφυών πρακτόρων λογισμικού,
• Στη διαχείριση της γνώσης (knowledge management), συμπεριλαμβάνοντας τη δημιουργία, αποθήκευση, ανάκτηση και ανταλλαγή γνώσης,
• Στις διαδικασίες ηλεκτρονικού επιχειρείν (eBusiness Processes), συμπεριλαμβάνοντας την αυτοματοποίηση των διαδικασιών, την ολοκλήρωση των επιχειρηματικών συστημάτων και το συντονισμό της ροής εργασιών μέσα και ανάμεσα σε επιχειρήσεις.
Στη συνέχεια περιγράφουμε συνοπτικά κάθε μία από τις παραπάνω θεματικές περιοχές καθώς και τη σημασία τους στα πλαίσια υλοποίησης του Σημασιολογικού Ηλεκτρονικού Επιχειρείν.
4.1 Θεματικές περιοχές
4.1.1 Τεχνολογίες σημασιολογικού ιστού
Σε προηγούμενες ενότητες, περιγράψαμε αναλυτικά τις θεμελιώδεις τεχνολογίες του Σημασιολογικού Ιστού, οπότε σε αυτή την υποενότητα θα περιοριστούμε απλά στην αναφορά των πλεονεκτημάτων τους σε σχέση με το Ηλεκτρονικό Επιχειρείν.
Όπως είδαμε και νωρίτερα, η XML και οι σχετικές με αυτή τεχνολογίες (XML Schema, RDF, RDF Schema κλπ.), παρέχουν τα θεμέλια για τη δημιουργία, αναπαράσταση, ανταλλαγή και αποθήκευση γνώσης με έναν κοινό τρόπο, επιτρέποντας έτσι τη χρήση και επεξεργασία δεδομένων ανάμεσα σε ανομοιγενή συστήματα. Συγκεκριμένα σε σχέση με το Ηλεκτρονικό Επιχειρείν, οι τεχνολογίες αυτές επιτρέπουν τη δημιουργία κοινών λεξιλογίων τα οποία βοηθούν στην αυτοματοποίηση των επιχειρηματικών διαδικασιών, επιτρέποντας την καλύτερη συνεργασία και ανταλλαγή γνώσης μεταξύ συνεργατών σε σημασιολογικά-ολοκληρωμένα συστήματα.
Οι οντολογίες και οι γλώσσες μοντελοποίησης οντολογιών όπως η OWL και η DAML-OIL, παρέχουν ένα μηχανισμό για την περιγραφή της σημασιολογίας και για την κοινή κατανόηση συγκεκριμένων θεμάτων σε συγκεκριμένους τομείς, όπως οι επιχειρηματικές διαδικασίες που συναντώνται συχνά στο ηλεκτρονικό επιχειρείν. Σύμφωνα με το όραμα του Σημασιολογικού Ηλεκτρονικού Επιχειρείν, οι οργανισμοί αναπτύσσουν περιγραφές των επιχειρηματικών τους διαδικασιών και των επιχειρηματικών τους κανόνων, χρησιμοποιώντας τέτοιες γλώσσες αναπαράστασης σημασιολογικής γνώσης όπως η OWL, σε μία μορφή που επιτρέπει την επεξεργασία τους από πράκτορες λογισμικού. Οι επιχειρηματικές διαδικασίες αποτελούνται από περιγραφές της ροής των εργασιών οι οποίες αναφέρονται σε συγκεκριμένες εργασίες σε ατομικό επίπεδο. Επιπλέον, οι οντολογίες σχετικά με προϊόντα, περιγράφουν τις σχέσεις ανάμεσα στους διάφορους πόρους που αξιοποιούνται, απαιτούνται ή δημιουργούνται από έναν οργανισμό μέσα στο δίκτυο του Σημασιολογικού Ηλεκτρονικού Επιχειρείν. Αυτό επιτρέπει τη δημιουργία ενός κοινού λεξιλογίου που χρησιμοποιείται για την ανταλλαγή πληροφοριών και γνώσης ανάμεσα σε όλους τους συμμετέχοντες ενός συστήματος.
Τέλος, οι ευφυείς πράκτορες λογισμικού, έχουν τη δυνατότητα να οργανώνουν, να αποθηκεύουν, να ανακτούν, να αναζητούν και να ταιριάζουν πληροφορίες και γνώση για την αποτελεσματική συνεργασία μεταξύ εταίρων Σημασιολογικού Ηλεκτρονικού Επιχειρείν. Οι ευφυείς πράκτορες μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την υποστήριξη της διαδικασίας διαχείρισης της γνώσης στα πλαίσια του Σημασιολογικού Ηλεκτρονικού Επιχειρείν.
4.1.2 Διαχείριση γνώσης
Η διαχείριση της γνώσης (knowledge management - KM), αναφέρεται στην απόκτηση, πρόσβαση και συντήρηση της γνώσης μέσα σε έναν οργανισμό. Πλέον θεωρείται απαραίτητο συστατικό στοιχείο κάθε μεγάλης επιχείρησης, μιας και σε αυτές τις περιπτώσεις η εσωτερική γνώση αντιμετωπίζεται ως περιουσιακό στοιχείο το οποίο μπορεί να οδηγήσει σε αυξημένη παραγωγικότητα και στη δημιουργία ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος. Από λειτουργικής απόψεως, η διαχείριση της γνώσης είναι μία διαδικασία που βοηθά τους οργανισμούς στην εύρεση, επιλογή, οργάνωση, διάχυση και μεταφορά σημαντικών πληροφοριών και γνώσεων, στοιχεία απαραίτητα για τη διεκπεραίωση διαδικασιών όπως η επίλυση προβλημάτων, ο στρατηγικός σχεδιασμός και η λήψη αποφάσεων. Από οργανωσιακής απόψεως, η διαχείριση της εταιρικής γνώσης είναι αυτή που μπορεί να βελτιώσει διάφορα χαρακτηριστικά της οργανωσιακής απόδοσης, δίνοντας τη δυνατότητα σε μία επιχείρηση να δρα περισσότερο αποτελεσματικά.
Ένα σύστημα διαχείρισης της διαθέσιμης γνώσης, πέρα από τις διευκολύνσεις που παρέχει για την αξιοποίηση αυτής της γνώσης σε σχέση με μία επιχειρηματική δραστηριότητα, θα πρέπει να διαθέτει κατάλληλους μηχανισμούς για τη δημιουργία, ανταλλαγή, αποθήκευση και ανάκτηση γνώσης μέσω μίας ανταλλάξιμης και εύχρηστης μορφής. Οι περισσότερες πληροφορίες, ακόμα και σήμερα, είναι διαθέσιμες με μία αόριστη δομή, π.χ. ως κείμενο, ήχος ή εικόνα. Από την πλευρά της διαχείρισης της γνώσης, η διαθέσιμη τεχνολογία παρουσιάζει πολλούς περιορισμούς στα ακόλουθα σημεία:
• Αναζήτηση πληροφοριών. Οι επιχειρήσεις συνήθως βασίζονται σε μηχανές αναζήτησης οι οποίες είναι σε θέση να κάνουν αναζητήσεις με βάση μία λέξη- κλειδί. Οι περιορισμοί αυτής της προσέγγισης έχουν ήδη αναφερθεί στην Ενότητα 2.
• Εξαγωγή πληροφοριών. Απαιτείται χρόνος και κόπος από την πλευρά του χρήστη, προκειμένου να εντοπίσει συγκεκριμένες πληροφορίες ανάμεσα σε όλες τις πληροφορίες που ανακτήθηκαν.
• Συντήρηση πληροφοριών. Προς το παρόν, υπάρχουν σοβαρά προβλήματα όσον αφορά τη συντήρηση της γνώσης, όπως ανακρίβειες στην ορολογία και ανεπάρκεια στην μετακίνηση «παλαιών» πληροφοριών και αντικατάστασή τους με νέες.
• Αποκάλυψη γνώσης. Νέα εν δυνάμει γνώση που υπάρχει σε εταιρικές βάσεις δεδομένων, εξάγεται με τη χρήση τεχνικών data minining. Εντούτοις, αυτή η δραστηριότητα παρουσιάζει δυσκολίες όταν πρόκειται για κατανεμημένες, ασαφώς δομημένες πληροφορίες.
Ένας από τους στόχους του Σημασιολογικού Ηλεκτρονικού Επιχειρείν, είναι να αντιμετωπίσει τους παραπάνω περιορισμούς, παρέχοντας προηγμένα συστήματα διαχείρισης της γνώσης:
• Η γνώση μπορεί να οργανώνεται ανάλογα με το νόημα.
• Κατάλληλα εργαλεία, μπορούν να υποστηρίζουν τη συντήρηση της γνώσης, ελέγχοντας για ασυνέπειες και εξάγοντας νέα γνώση.
• Οι αναζητήσεις με βάση μία λέξη-κλειδί, μπορούν να αντικατασταθούν με απαντήσεις σε ερωτήματα (query answering): η απαιτούμενη γνώση θα ανακτάται και θα παρουσιάζεται με τρόπο φιλικό προς το χρήστη.
• Οι απαντήσεις ερωτημάτων θα είναι εφικτές και ανάμεσα σε πολλά διαφορετικά έγγραφα.
Επιπλέον, το όραμα του Σημασιολογικού Ηλεκτρονικού Επιχειρείν, είναι χτισμένο στην εύκολη ανταλλαγή γνώσεων και πληροφοριών μεταξύ ολοκληρωμένων συστημάτων, που αξιοποιούν τις διαθέσιμες τεχνολογίες του διαδικτύου για την επίτευξη συνεργασιών μέσα στην αλυσίδα αξίας, από άκρη σε άκρη. Αυτή η «διαφάνεια» που επιτυγχάνεται κατά την ανταλλαγή πληροφοριών, ενισχύει τις ωφέλειες και τη δυνατότητα επέκτασης των διαδικασιών διαχείρισης γνώσης ενός οργανισμού, με τη χρήση προτυποποιημένων μορφών αναπαράστασης γνώσης. Η υλοποίηση και η διαχείριση τέτοιου είδους ολοκλήρωσης ανάμεσα σε και ετερογενή συστήματα όπως το διαδίκτυο, είναι μία διαδικασία που παρουσιάζει πολλές προκλήσεις αλλά ταυτόχρονα και σημαντικά οφέλη για τους οργανισμούς που θα υιοθετήσουν αυτό το όραμα. Μερικά από αυτά, είναι η βελτιστοποίηση των επιπέδων αποθεμάτων, υψηλότερα κέρδη, η αύξηση της ικανοποίησης των πελατών, αυξημένη παραγωγικότητα, η αυτοματοποίηση διαδικασιών ρουτίνας και η άμεση επίλυση των προβλημάτων στην εφοδιαστική αλυσίδα. Συνεπώς, το όραμα είναι να επιτευχθεί μία δυναμική συνεργασία μεταξύ των επιχειρηματικών εταίρων και πελατών μέσω της ανταλλαγής σημασιολογικά εμπλουτισμένων πληροφοριών και γνώσεων.
Translation - English 4. Semantic e-Business.
Within a global economy, e-Business has become an indispensable ingredient of operations strategy as well as a significant means to economic growth for every enterprise. We could loosely define it as those processes and tools enabling an enterprise to make use of web technologies and infrastructures, both in-house and externally, in order to carry out its daily operations. More specifically, we would call it a means to achieving operational goals, where information exchange technology enables or facilitates actions performed along a value chain as well as supports the decision making process that such actions require. In other words, e-Business practices allow firms to be more effective in integrating internal and external data processing systems, so that they may better and more efficiently work together with their associates and suppliers to respond to and meet their customers’ requirements and expectations to an even greater extent. Above all, however, e-Business processes require clear flow of information and explicit knowledge among cooperating partners.
On the other hand, it is ever more evident that the vision of the Semantic Web can provide direct support to and improve a large number of separate business processes, as well as satisfying the need for information and knowledge exchange between organizations which have embraced e-Business. The great challenge to this entire project is one of entrepreneurship rather than technology, in the sense that the creation is now required of appropriate business models that will develop the potential inherent in these new technologies for both business and consumers.
By "Semantic e-Business" we mean “an approach to managing knowledge for coordination of eBusiness processes through the systematic application of Semantic Web technologies” [27]. In other words, Semantic e-Business applies technologies that have been developed in the context of the Semantic Web to support transparency in semantically-enriched information and knowledge flows and enhance synergistic e-Business processes, both internally and externally with respect to an organization. In particular, Semantic e-Business is grounded on three subject areas [27] (see Picture 3):
• Semantic Web technologies, including knowledge representation technologies, ontologies and intelligent software agents
• Knowledge Management, which includes knowledge creation, storage, retrieval and exchange
• e-Business processes, which include process automation, business systems integration and workflow co-ordination within and between businesses.
Next, we shall briefly describe one by one the above subject areas as well as their respective significance in helping implement Semantic e-Business.
4.1 Subject areas
4.1.1 Semantic Web technologies
Since in previous sections we described in analytical detail the fundamental Semantic Web technologies, we shall limit ourselves in this subsection to simply going over their advantages in connection to e-Business.
We saw earlier that XML and related technologies (XML Schema, RDF, RDF Schema, etc.) provide the foundations for creating, representing, exchanging and storing knowledge uniformly, thus making it possible to use and process data across diverse systems. In particular as regards e-Business, these technologies permit the creation of shared vocabularies that help automate business processes, enabling partners in semantically-integrated systems to better co-operate and exchange knowledge.
Ontologies and ontology-modelling languages such as OWL and DAML-OIL provide a mechanism to describe semantics and to achieve a shared understanding of specific issues in specific areas, such as business processes commonly occurring in e-Business. According to the vision of Semantic e-Business, organizations develop descriptions of their business processes and rules, using semantic knowledge representation languages like OWL in a form that allows them to be processed by software agents. Business processes are analyzed into descriptions of workflow which refer to particular tasks on an individual level. In addition, product-related ontologies describe relations among various resources utilized, required or created by an organization within the Semantic e-Business network. This makes it possible to create a shared vocabulary to be used by all participants in a system in order to exchange information and knowledge among them.
Lastly, intelligent software agents are capable of organizing, storing, retrieving, seeking and matching information and knowledge to enable partners in Semantic e-Business to co-operate effectively. Intelligent agents can be used to support the process of knowledge management in the context of Semantic e-Business.
4.1.2 Knowledge management
Knowledge management refers to the acquisition of, access to and maintenance of knowledge within an organization. It is nowadays considered a necessary feature of large-scale business, since in this case inside knowledge is seen as an asset that could lead to increased productivity and could create a competitive advantage. Operationally speaking, knowledge management is a process that helps organizations find, select, organize, diffuse and transfer significant information and knowledge, which is essential to seeing through such tasks as problem solving, strategic planning and decision making. From an organizational point of view, managing corporate knowledge can improve several aspects of organizational performance, thus enabling a business to be more effective in action.
A system for managing available knowledge, aside from offering up facilities for taking advantage of this knowledge in connection to business activity, should also feature adequate mechanisms for creating, exchanging, storing and retrieving knowledge in exchangeable and easy-to-use form. The bulk of information, even today, is available as vaguely structured data, e.g. as text, sound or image. From the point of view of knowledge management, available technology is subject to several limitations, in the following areas:
• Information search. Firms usually rely on search engines that can perform searches on the basis of keyword input. We have already spoken about the limitations of this approach in Section 2.
• Information extraction. Time and effort is required on the part of the user to identify specific pieces amidst all retrieved information.
• Information maintenance. Serious issues remain unresolved, for now, regarding the maintenance of knowledge, such as terminological inaccuracies or deficiencies in removing and replacing “old” information with new.
• Uncovering knowledge. Potentially new knowledge existing in corporate databases is extracted using data mining techniques. However, this activity is beset with difficulties when it comes to distributed, unclearly structured information.
One goal of Semantic e-Business is to address the above mentioned limitations by making available advanced knowledge management systems:
• Knowledge organization will be premised on meaning
• Appropriate tools can support knowledge maintenance by checking for inconsistencies and extracting new knowledge
• Keyword search is to be replaced by query answering: requested knowledge will be retrieved and presented in a user-friendly manner
• Answers to queries will also be possible across several different documents.
Furthermore, the vision of Semantic e-Business is built on ease of knowledge and information exchange between integrated systems, which take advantage of available internet technologies to achieve synergies from one end to the other in a value chain. Attaining such “transparency” during information exchange, for an organization, means enhancing the utility and extensibility of its knowledge management processes through the use of standardized forms of knowledge representation. Implementing and managing this type of integration among distributed and heterogeneous systems, such as the Internet, is a process that offers many challenges, but at the same time promises significant benefits to organizations adopting this vision: optimized inventory levels, higher profits, increased customer satisfaction, productivity boost, routine process automation and immediate supply chain troubleshooting, to mention but a few. The vision consists, therefore, in achieving dynamic cooperation between business partners and customers by means of exchanging semantically enriched information and knowledge.
More
Less
Experience
Years of experience: 10. Registered at ProZ.com: Jun 2013.
Welcome and thank you for taking the time to look me up. Being connected and networked means that not only we live in times of exciting developments and breakthroughs, but are globally aware of it. Having recourse to an accurate, sensitive, insightful and reliably fast translation service helps remove the last barrier to actively sharing and using this awareness and the underlying knowledge. As a professional translator I would like to help you make the best of a wealth of information that is available at arm’s length.
MISSION STATEMENT
I understand translation as a radical activity, in the sense that it brings out in the open and into focus underlying processes performed by speakers on a fundamental, subliminal level. Such processes enable us to give meaning to discrete pieces of information, by embedding them into an existing structure of representation, as well as to update and adjust the overall structure against successful action. Translation, thus, draws our attention to questions of calibration, match-up and integration of frameworks of cognition and practice. Consequently, when translating, I aspire to convey not just isolated blocks but also a good degree of fitting in with context. That said, I refrain from bulldozing over, for reasons of convenience, the sense of puzzlement arising out of an occasional lack of complete fit. Practically inescapable, failure of seamless integration opens up new paths for linguistic representation to evolve across separate, but linked, communities and in touch with practice. I also defend a dynamic view where not only new content is chiselled to take its place under the influence of old, but also where one should not hesitate to come back and revise older descriptions in the light of newly acquired insights. My TMs are never set in stone. Therefore, at any given time and state of understanding, I aim to respect established meaning and usage to the greatest possible extent, yet feel most elated whenever I help create a new representation of a state of affairs or have it endorsed by the community of speakers.
SELF-ACCOUNT
Living on the cusp between two countries, two linguistic traditions and two active communities, I enjoy taking in the long, hard, breathtaking landscape spreading both ways. I grew up in Greece and worked there for over 10 years, mostly as freelance translator with various private, institutional or corporate clients, including occasional short spells as escort and interpreter. Restlessness, however, and a longing for the challenge of the unfamiliar brought me to the UK in 2002, where I have now spent 13 years studying, in employment, or in some combination of both. In both places, I have gained valuable insights into general as well as context-specific usage of either language and had the chance to practice, in diverse live and active communication settings, in various genres of text and writing styles: from business correspondence to documentation, to reporting, to scholarly writing.
CUSTOMER SERVICE
I provide translation and proofreading services that build on (effectively) native use of Greek and English as both source and target languages. Although on a personal level I love learning and trying my hand on new things, the professional in me abides by more conservative values such as accuracy, meticulousness, reliability and promptness. I prefer, therefore, to work in only a few fields, working knowledge of which has been the fruit of past translation work, other occupational expertise, academic training or long-time intellectual interest: economics, business and finance, philosophy, government and social policy, sport, librarianship and higher education. I would throw in maths too, for those interested in the subject and, uncharacteristically, prone to outsourcing. Understanding a subject in this way makes for reasonably firm ground on which to built new or consistently reproduce existing meaning, while respecting quality standards, professional norms and client constraints.
My work is, therefore, underpinned by solid understanding of terminology as well as context in my specialist areas, an ability to grasp and dynamically adapt new content across disciplines, a training-based aptitude for researching and an insatiable curiosity. I kindly invite you to check out my CV for details regarding my qualifications, occupational record and previous translation work. On my Proz profile, you will also find samples of previous translation work. Should you find my work to meet your standards and requirements, and my specialist areas to match your interests, I would be happy to hear from you over some form of collaboration.
This user has earned KudoZ points by helping other translators with PRO-level terms. Click point total(s) to see term translations provided.
Expertise 
Portfolio 
